DEEL P: Kenya

DEEL P:
Kenya

Trip to Tanga
De nacht is verder vredig en de ochtend blauw. Ik strompel slaperig buiten over het pad naar de toiletgelegenheid en kom er pas te laat achter dat ik vergeten ben een broek over mijn boxer aan te trekken. Ach, het is vakantie... Tijdens het eten van gisterenavond hebben we besloten om vandaag na het ontbijt verder te trekken, ondanks dat het hier zeer mooi is en we nog makkelijk langer kunnen blijven. Maar het is noodzaak dat ons drijft naar Tanga, omdat Bart en ik vanaf daar de dag erop naar Mombasa, Kenya, moeten voor ons visum. Illegaal in Tanzania verblijven is niet slim namelijk en onze dagen zijn wat dat betreft bijna geteld. Tijdens de lange wandeling naar de bus pikken Mirjam en ik ons gesprek van gisteren weer op en Bart het zijne met Inricka. Mirjam laat een zeer interessante visie na op microfinanciering en ontwikkelingshulp, die ik deel en aanvul met de mijne. Zij heeft plannen, zo vertelt ze, om zich na haar studie daarmee bezig te houden. Gezien haar visie moedig ik haar aan dat inderdaad te doen.

Sing along songs
Achterin een rode bus met kleurrijke bekleding op de stoelen – bloemen en nog wat – gaan we met zijn vieren op een rij zitten en kijken we over de andere hoofden naar voren. Waar de meiden hun neuzen in een boek steken, daar zetten Bart en ik oude muziek op. Tijdloos. We vermaken de reizigers door mee te zingen en te bewegen op de muziek: “Een eigen huis, een plek onder de zon..!” en “Ich bin wie du!” en “'k heb zo'n zin in een pizza calzone...” Goed, ik geloof dat jullie je inmiddels een aardig beeld voor kunnen stellen. Tanga is een pittoresk dorp gelegen aan de kust van Tanzania, waar het warm en benauwend is. Al voor ik opsta van mijn plaats heeft een taxichauffeur zijn zinnen al op mij gezet en eenmaal buiten probeert hij me al mijn tas af te nemen. Ik maak hem vriendelijk doch dwingend duidelijk dat ik graag eerst even wil arriveren. We onttrekken ons van de aasgieren om ons plan te bepalen. De keuze valt op Ocean Breeze, een goedkoop maar goed hotel vlakbij de zee.

Yachtclub
Die middag brengen we door op de Yachtclub, met Annie een Fins meisje dat we in Ocean Breeze, waar we zwemmen in de zee en lunchen in luxe stoelen van leer aan tafels op een terras met uitzicht over de baai. Ja, we nemen het ervan deze dagen. Uiteindelijk bevalt het ons zo goed in dit kleine paradijs dat we ook blijven voor het avondeten. Ik ga voor de pizza met inktvis en andere zeedieren, maar bestel daarna nog een gerecht omdat de pizza nog niet genoeg was voor een kind. Wel lekker overigens. Het onderzoek is sinds de reis op de Kilimanjaro nog niet naar de oppervlakte gekomen; de kist van Pandora is vooralsnog gesloten, die open ik wel eenmaal terug in Dar es Salaam. Tijd genoeg. Hakuna matata. Terug in het hotel komen we erachter dat Annie zonder kamer zit omdat ze krap zit met geld en weet ik allemaal wat nog meer. Goed, Bart en ik zijn zo vriendelijk haar een bed in onze kamer aan te bieden. Bart heeft namelijk nog een slaapmat. Het duurt niet lang voordat we allemaal in slaap vallen, van het dagelijkse reizen de afgelopen weken.

Tanzanian trip to Mombasa
De volgende ochtend pakken Bart en ik een tas met de noodzakelijke spullen voor een dag in en laten de rest van de tassen achter op de kamer van Mirjam en Inricka. Taju, een Indiër op leeftijd, is een taxichauffeur die ons helpt met het regelen van bus tickets naar Mombasa en we wisselen telefoonnummers uit zodat we hem kunnen bellen als we weer in Tanga zijn. Het busje is een koekenblik waar met moeite vijftien mensen in worden gepropt. Opgevouwen zie ik de charme ervan in. Een typische Tanzaniaanse reis, over een weg die in gebreke blijft. Met een uur komen we bij de grens, waar we een aantal formulieren in moeten vullen in een kantoor. Bart voelt zich zo vrij en stoot het glas water op het bureau om. Story of his life... We leggen iets van 25 Amerikaanse dollars neer voor een Kenyaans visum. Ook al blijven we maar voor een dag, en ook al is dat dan redelijk veel geld, de mensen vinden het niet prettig als je toegeeft maar zo kort te blijven; de visum truc. Zonder al te veel oponthoud mogen we verder en enkele uren later staat de bus op de boot naar Mombasa, een stad gelegen aan de kust van Kenya.

Hotel
Mombasa is warm. Het valt me meteen op dat de mensen hier niet zo opdringerig zijn als in Tanzania. Er is niemand die ons aan de mouw trekt, mzungu roept of iets dergelijks en we kunnen rustig over straat. Na even een hapje te hebben gegeten en sinds lang onze mail te checken, vinden we het tegen de avond een geschikte tijd om een verblijfplaats te zoeken. Ergens aan de kust geniet onze voorkeur, waar zich een hele wijk van hotels bevindt. Met een 'matatu' (bajaj in Tanzania) doorkruisen we dat toeristische gebied totdat we voor de poort van het Nyali Hotel staan. Een schitterend hotel waar de luxe vanaf druipt. Ik waan me in het bordspel Hotel. Vermomt als zwervers volgen we de lange weg naar de ingang, waar een rode loper met gouden palen aan weerszijden ons ontvangt. “Is dat echt goud?” vraag ik Bart. Hij weet het niet. De hal is zo'n grote als in een feel good film met donker hout, piccolo's, wenteltrappen en liften met vergulden cijfers daarboven. Het meisje aan de receptie kijkt ons ietwat bevreemd aan, maar zo zal ze denken, blanken hebben geld, hoe ze zich ook in het openbaar vertonen. We schrikken van de prijs, 250 dollar per persoon per nacht, en ik stel vast dat dit President is. Net zo snel als we gekomen zijn, gaan we en de gedachte hier stiekem te blijven, heeft mijn gedachten maar een seconde doorkruist. Even later komen we aan bij een andere hotel, Makwetu, waar toevallig een bruiloft aan de gang is. Waikiki. De prijs is acceptabel en we krijgen er een appartement met keuken, woonkamer, badkamer en tweepersoons slaapkamer voor terug en bovendien wacht ons een zwembad met een bar in de buurt. We feliciteren de bruid en bruidegom – de bruiloft is overigens over en mensen zijn alle spullen aan het opruimen – en duiken vervolgens in het zwembad waar rozenblaadjes overal om ons heen drijven. We zwemmen en genieten van een koud biertje. Later die avond drijft honger ons naar een restaurant in de open lucht waar grote schermen hangen waarop voetbal wordt uitgezonden. Bart en ik zijn in ons element; bier, eten en voetbal. Barcelona vernedert aartsrivaal Real Madrid op eigen bodem met een duizelingwekkende 6-2. Zo eindigt onze dag in Kenya op de best denkbare manier.

Robbert
De volgende ochtend gaan we vroeg op pad, terug naar het centrum, om dollars te regelen en een ticket voor de bus terug naar Tanga, waar de meiden op ons wachten om morgen samen naar Dar es Salaam te reizen. Zo hebben we nog twee dagen reizen in het vooruitzicht. Robbert, een gevangen bewaker, die we op straat tegenkomen, helpt ons met het vinden van dollars – de banken zijn dicht en dus moeten we op een ietwat louche manier aan de valuta komen – en regelt voor ons bus tickets voor een bus die over een half uur vertrekt. Ideaal dus. We trakteren de beste man op een drankje en komen erachter dat hij binnen nu en een week of twee een kind verwacht. Spannende tijd dus voor Robbert. We spreken af dat hij het ons laat weten, als het kind is geboren. Dan kunnen we hem feliciteren. In de bus, voor vertrek, komt hij nog even bij ons zitten. Op dat moment komt een passagier in de bus die Robbert hartelijk begroet. “He was in jail for a month,” legt Robbert uit, “I took good care of him.” Grappig toeval en mooi om te zien dat bewaker en ex-gevangene er zo'n goede relatie op nahouden. Dat maakt me nieuwsgierig. “What was he in for?” Robbert antwoord: “His visa was expired.” Hier zie ik de veronderstelling bevestigd dat het geen goed plan is je visum te laten verlopen en illegaal in Tanzania te verblijven. Het voelt goed in Kenya te zijn in een bus die elk moment weer richting Tanzania kan gaan.

No problems
Bij de grensovergang kennen we tot onze verbazing geen enkel probleem. Doemscenario was dat ze begonnen te zeiken over het feit dat we slechts een dag in Kenya waren – dat kunnen ze namelijk aflezen aan de stempel in je paspoort. Normaal en te verwachten was dat we een visum moesten kopen voor Tanzania, omdat zij het principe van double entry niet zouden begrijpen. En het meest positieve scenario was dat zij dat wel begrepen en we geen extra geld hoefden uit te geven. Gelukkig blijkt het laatste waar en besparen we ons elk een dollar of vijftig. Op de weg naar Tanga stuiten we echter wel op een probleem. Op de rechter weghelft liggen zandhopen en voor ons, aan de linkerkant, staat een vrachtwagen waar iets vreemds aan is. Eenmaal dichterbij zie ik het; niet alle banden raken de grond en de achterkant staat scheef. De vrachtwagen kan niet meer voor of achteruit en wij zullen er met de bus op de een of andere manier omheen moeten. Na drie keer proberen beseft de chauffeur dat het onmogelijk is zonder schade de vrachtwagen links voorbij te gaan. Inmiddels zijn alle passagiers uit de bus gestapt en kijken toe vanaf de zijkant. Dan komt iemand op het idee de zandhopen af te graven om daar een doorgang te creëren. Ik maak ook mijn handen vies en vijf minuten later hebben we het obstakel overwonnen en zijn we weer op weg naar Tanga. Wat net is gebeurd, is overigens een typisch voorbeeld van het verkeer in Tanzania. Met grote regelmaat staat een auto met pech stil op het midden van de weg en de chauffeur is in velden noch wegen te bekennen. Waarschijnlijk is die te voet verder gegaan om op een nog onbepaalde dag zijn voertuig weer op te halen, in de hoop dat een ander het inmiddels heeft gemaakt of op zijn minst aan de kant heeft gezet.

Mkonge Hotel
Die avond schuiven we met de meiden aan tafel in de tuin van het Mkonge Hotel in Tanga, onder een boom waarin apen zitten. Het is de eerste keer dat ik mijn eten niet op krijg en dat verbaast de anderen zeer. Ik wijs de reden aan en leg uit dat, en zo is het gegaan, ik vanaf de lunch meteen naar het avondeten ben gegaan. Mirjam kijkt me aan met een blik alsof ze wil zeggen dat zelfs dat voor mij niet uit moet maken. Toch is dat het geval. Overigens hebben we al contact gehad met Taju die zo aardig is voor ons vier tickets te regelen naar Dar es Salaam in een goede bus met airconditioning. Hij schiet de tickets zelfs voor uit eigen zak. Een bijzonder aardige man! Na het eten zoeken we allemaal snel onze bedden op om te slapen, want we zijn allemaal nog moe van het reizen.

Chapati for breakfast
Tegenover Ocean Breeze ontwaakt elke ochtend de markt, met fruit, groenten en ander soort eten, waaronder chapati, een soort pannenkoeken. We hebben genoeg tijd om voor vertrek naar Dar es Salaam nog rustig te ontbijten. Er hangt een bijzondere sfeer op de markt en bij het kraampje waar we zitten, zien we hoe het steeds drukker wordt, hoe mensen halve koeien komen brengen met de fiets of een stuk fruit kopen en even een praatje maken. Het is waarschijnlijk een dagelijks ritueel en ik vind het prachtig om aan te zien. Mama, zo noem je een Tanzaniaanse vrouw die ouder is dan jij, is ondertussen onze chapati aan het klaarmaken; ze rolt en kneedt deeg om het vervolgens te bakken in olie. Op de vraag hoeveel ik er wil, ga ik van één naar twee, naar ach doe maar drie tot doe eens gek ik neem er vier. Mama schudt lachend haar hoofd en zegt dat ik dan toch wel erg hongerig ben. Daarop antwoord ik bevestigend.

Ubungo Plaza
De reis terug naar Dar es Salaam lijkt veel op de reis naar Arusha; veel natuur en mooie uitzichten. Omdat het nog middag is en het weer gunstig, besluiten we om te zwemmen voordat we naar Kibangu Parish terug gaan. Het zwembad ligt immers op een steenworp afstand van het station en bovendien is Father Brian op het moment een mis aan het dienen in Salome. Later zou hij ons vertellen dat hij zijn telefoon hoorde overgaan tijdens de mis, maar dat hij die niet op durfde nemen voor zoveel mensen. Hilarisch lachen tijdens het eten die avond. Goed, eerst dus Ubungo Plaza. De meiden willen Dar es Salaam zien en dan is de beste plek dertien hoog. Het uitzicht is elke keer weer verbluffend mooi; de kust en de heuvelen aan de andere kant. In het water leven we ons uit, bevrijden we onze energie en verwijderen we de lamheid van het reizen.

Daarmee komen we op het punt waar ik in deel A begon, het begin van de tweede en laatste periode in Dar es Salaam.

Working hard!
Met de meiden op Zanzibar zijn Bart en ik na drie weken voor het eerst weer met zijn 'tweetjes'. Dat is niet helemaal waar want we hebben Brian, Mwinyi, Yuda, Giorgi en de honden weer om ons heen en dat voelt als thuiskomen. Terwijl Mirjam en Inricka een week hard werken aan hun verslag op Zanzibar, werken Bart en ik de hele week hard aan onze verslagen. Ik wil mijn scriptie af hebben voordat Myrthe in Tanzania komt. Noemenswaardig in deze werkweek is het gezellige, nachtelijke contact met Tamara, die niet kon slapen en dacht dat ik, in een tijdzone waar het al een uur later is, waarschijnlijk wel wakker zou zijn. Grapje, meid, je mag op elk uur van de dag sms'en hoor, haha. Daarnaast was deze week het mail contact met mijn begeleider Bas van Beers zeer waardevol. Misschien zonder zich er volledig van bewust te zijn, triggerde hij me tot het neerpennen van redenaties cq beschouwing met betrekking tot het onderzoek die, naar ik geloof, ons beiden veel nieuw inzicht verschaften. Dat heeft me al met al zeer goed geholpen bij het afronden van de scriptie; de laatste puzzelstukken vielen op hun plek en dat resulteerde uiteindelijk in een verslag van 81 pagina's waarover ik tevreden ben.