DEEL Q - Conditio sine qua non

DEEL Q:
Conditio sine qua non

Looking back
Het doet me nog aan als de dag van gisteren dat ik mijn voorlopig laatste wedstrijd speelde, dat ik met neven, nicht en aanhang ging wokken, dat ik met Ronny en mijn broer nog een film keek zo vlak voor vertrek, dat ik met mijn moeder en broer mijn vader verraste met een verrassingsfeest waarop een zeer goede vriend van hem ons nog vermaakte met een hilarische act, dat ik met mijn ouders de dag van vertrek doornam... En nu, na bijna vier maanden die voorbij zijn gevlogen, kijk ik terug naar die dag van gisteren en vraag ik me af waar de tijd die maanden is gebleven. Net als in die laatste dagen met familie en vrienden waarop Tanzania nog zo ongrijpbaar en onwezenlijk leek, lijkt het nu ik er op terug kijk weer net zo ongrijpbaar en onwezenlijk. Onwerkelijk zelfs. Toch, als ik heel goed na denk, dan komt het allemaal terug.

Promises I made to myself
Voor deze reis heb ik mezelf een aantal beloften doen afleggen. Hoewel ik daar van tevoren weinig tot niets over kon zeggen en waarvan vele reacties uit mijn omgeving de strekking hadden van “Leuk, maar hoe denk je dat te flikken in die tijd..?” Geen idee, was eerlijkheidshalve vaak mijn reactie, maar dat zie ik dan wel, was wat ik daarbij dacht. Om kort te gaan, zouden al deze beloften tezamen eenmaal nagekomen het absolute hoogtepunt van mijn studie, en ongetwijfeld een hoogtepunt in mijn leven tot nu toe, vormen. Belangrijkste op de lijst waren: een goed onderzoek verrichten met een sterke afstudeerscriptie waarmee ik in staat moet zijn af te studeren, meerdere gezichten van het land en de cultuur zien en ervaren, Uhuru op de Kilimanjaro halen, in 't Achtste Wereldwonder afdalen, een reis naar Kenya ondernemen, het paradijs Zanzibar ervaren, safari ondernemen in een nationaal park en serieus een reisverslag bijhouden. Al met al eindelijk eens een glimps van het achterste van mijn tong laten zien.

Conditio sine qua non
Het leeuwendeel van de beloften aan mezelf heb ik ingelost, met Zanzibar en Mikumi National Park nog onafwendbaar op de planning. Voor zover ik al verwachtingen kon vormen, had ik mezelf echt wel hoge verwachtingen opgelegd en om daaraan te kunnen voldoen, had ik niet alleen mezelf nodig en was het niet alleen noodzaak om, sorry dat ik het zo zeg, voor het eerst in mijn opleiding werkelijk gas te geven, maar waren er ook andere voorwaarden – conditio sine qua non – waaraan voldaan moest worden. De steun – niet eens zozeer financieel maar meer de goedkeuring vol voor deze kans te gaan – van mijn ouders en broer zonder twijfel voorop, vanzelfzwijgend familie en vrienden, begeleiders Bas van Beers en Rolf Hofland, die betrokken waren en bleven vanuit Nederland. En natuurlijk niet te vergeten de vrienden die ik zo makkelijk maakte in Tanzania; priester Brian Mkude, reismakker Bart, Albert, Yuda, Mwinyi, Giorgi, mama Elisabeth en alle andere vrienden en vriendinnen die jullie bekend zijn volgens de reisverslagen.

Beyond my wildest dreams
Het totaal is meer dan de som der delen; het onderzoek positief en succesvol, de vallei waar de dieren leven volgens de cirkel van het leven adembenemend, de vrijheid op Kilimanjaro niets minder dan een oergevoel, de stranden paradijselijk en alle vrienden en vriendinnen hartverwarmend. Ja, inderdaad, het heeft de hoge verwachtingen van mezelf ruimschoots overtroffen. Zelfs malaria tot twee keer toe, weet daar niets aan af te doen en doet me nu, of Malle Ria dat wil of niet, aan als een goede ervaring. In zeker opzicht is zij namelijk een mentale test waaruit je kunt aflezen hoe vastberaden je bent. Vergis je niet, ik relativeer malaria niet, want ik zal nooit vergeten hoe het in enkele uren nagenoeg alle energie waarvan ik me in Nederland nog had verzekerd uit mijn lichaam ramde. Maar feit is wel dat ik ondanks dat toch gewoon Uhuru heb bereikt en dat heeft altijd boven alles centraal gestaan in mijn reis. Met de aankomst van Myrthe staat dus er officieel alleen nog maar vakantie op het programma en het mooie eiland Zanzibar gaat als eerste afgestreept worden. Na de reis, eenmaal terug in Nederland, krijg ik tevens de eer om mijn portfolio als eerste student ritueel te verbranden na zijn afstuderen. Met alle liefde in de wereld doe ik dat; zeg me waar en wanneer en ik zorg voor licht en warmte...

Safe arrival
Maandagavond, met mijn scriptie hopelijk op een vliegtuig, landt er een ander gevaar in Dar es Salaam met Myrthe erin. Dat gaat allemaal naar wens en laat in de avond zitten we met Brian rond de tafel op ons nest, Kibangu Parish. Die nacht is het in elk geval knus, want er zijn slechts twee bedden te vergeven en daar we toch bekaf zijn, delen Myrthe en ik een klamboe. 's Morgens aan het ontbijt zijn we allemaal toch wat moe omdat we maar kort geslapen hebben. Met “I know you are no priests,” van een lachende Brian, heeft hij letterlijk gelijk maar figuurlijk niet. Neen, voor alle mensen bij wie nu de fantasie een loopje neemt, waar ik bij voorbaat al een trouwe lezer(es) onder schaar, er is niks voorgevallen. Daar is het sowieso te warm voor... Sterker nog, ik had haar op het feit geattendeerd dat een matras makkelijk in twee helften is te verdelen en dat ieder eerlijkerwijs een helft tot zijn of haar beschikking heeft. Daarbij voegde ik nog aan toe dat elk van ons het recht heeft de ander op zijn of haar plaats te rollen indien er 'grensoverschrijdende' voorvallen zich voordeden.

Dar es Salaam
Met de dag voor ons en het plan woensdag naar Zanzibar te vertrekken, vormen we het plan voor vandaag; stad, boot kaartjes, zwemmen, Kibangu. Geheel volgens plan lopen we eerst door de stad om daarna kaartjes voor de boot aan te schaffen en de rest van de middag ons te vermaken in Missions to Seamen. De videocam die mijn ouders aan Myrthe hebben meegegeven is al in gebruik en ik ben toch wel blij, gezien wat er nog op de planning staat, dat dit nog met momenten vastgelegd kan worden. Moe maar voldaan keren we vroeg in de avond terug op het nest, waar we de avond vullen met gesprekken en Bottom, een hilarische Engelse komedie. Zo is de dinsdag snel aan ons voorbij gegaan en ook aan jullie zie ik nu, maar dat is dan ook de beste manier om de ervaring over te brengen...