DEEL 10 - Het gevoel volgen

DEEL 10:
Het gevoel volgen

Stand up straight and carry my own weight
Een wijze vrouw vertelde me eens dat je op de goede plek bent wanneer je je op dat moment geen plek kunt bedenken waar je liever zou zijn. Op sommige momenten was ik al liever elders geweest – home is where the heart is – maar met malaria bijna helemaal achter me is het weer goed hier te zijn. De wereld staat niet stil dus ik moet ook weer verder; met het project en al het moois wat hier nog op me wacht.

Hacked its way into my top ten!?
Een film die ik in jaren niet meer heb gezien en die – door te hacken of door de welving van haar lippen – tot in mijn top tien is doorgedrongen; Hackers, 1995, starring Jonny Lee Miller en Angelina Jolie. Het is een 'blauw filmke' zou ons pa zeggen, maar wel blauw op een manier die mij kan bekoren. Jaren tachtig, de kleding, de kapsels, het woordgebruik. Als ik de film moet beoordelen op camerawerk, acteerwerk, dialoog, et cetera, dan komt hij bedrogen uit. Maar een film moet je op de ervaring – en Angelina haha – beoordelen en die overstijgt de som der delen. Volgens ons pa studeer ik voor filmrecensent, thuis en als ik in Eindhoven ben. Hij leeft in de veronderstelling dat ik slechts in de auto studeer, colleges volg en tentamens maak, en dat ik de rest van de tijd in de bioscoop rondhang. Geen commentaar. Overigens de avondfilm was The Bourne Identity. Ook leuk om eens gezien te hebben. Morgen deel twee en daarna deel drie.
Ik besluit bij deze een prijsvraag in de groep te gooien. Hieronder staat de titel van de film die de meeste indruk op mij heeft gemaakt het afgelopen jaar, in een geheimschrift met bijbehorend sleutelwoord.
Titel: “Pswx mr xverwpexmsr”
Sleutelwoord: “four”
Bericht per mobiele telefoon de juiste titel aan +31 (0) 6 22 359 131 en maak kans op een souvenir uit.

Ataraxia: Turtle and Donkey III
Zweef mee naar het land waar niet aan de essentie van het leven voorbij wordt gejaagd, waar het leven wordt geleefd zoals het behoeft; één met de natuur en in alle rust. Daar waar de natuur je de adem beneemt; velden en stroompjes en bossen verder dan het oog reikt. Vogels zwevend in de lucht, herten grazend in de vallei en vissen glijdend door de wateren. In Ataraxia, de wereld van zielsrust, vinden we langs de uitbundig begroeide oever van de rivier Schildpad en Ezel, verwikkeld in hun dagelijkse ochtendgesprek:

S: “Zeg, Ezel, wat is geloof volgens jou?”
E: “Geloof is iets prachtigs, Schildpad, dat kracht en houvast geeft in het leven.”
S: “Goed, aannemelijk. Hoe zou je geloof verder nog omschrijven?”
E: “Als een Waarheid!”
S: “Aha. Vind je het huwelijk van Waarheid en Geloof niet een beetje paradoxaal, Ezel?”
E: “Hoe bedoel je een beetje paradoxaal, Schildpad?”
S: “Nou, waar Waarheid impliceert bewezen te, impliceert Geloof onbewezenheid.”
E: “Ja, als je het zo zegt... Maar wat is Waarheid dan, Schildpad?”
S: “Waarheid is dat wat wij wetenschappelijk bewijzen. Waarheid is wat we door middel van te zien, voelen, horen, proeven en ruiken ervaren. Het is helder en grijpbaar.”
E: “Hm'm, goed. En wat is dan Geloof?”
S: “Geloof is een verzameling overtuigingen vol met gaten. Het is mystiek en ongrijpbaar.”
E: “Maar heeft Geloof dan nog Ware Kracht en heeft God dan nog Ware Kracht, Schildpad?”
S: “Jazeker, mijn beste vriend, want ondanks dat de overtuigingen vol zitten met gaten zijn ze voor de gelovigen uiterst kostbaar. Die gaten impliceren niet dat ze niet Waar kunnen zijn, het zegt ons slechts dat ze mystiek, ongrijpbaar en onbewezen zijn.”
E: “Kunnen de overtuigingen ooit allemaal bewezen worden, denk je?”
S: “De juiste vraag is of we dat wel moeten willen, Ezel.”
E: “Waarom zouden we dat niet willen?”
S: “Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.”
E: “Ik snap het niet. Wil je het me uitleggen?”
S: “Goed. Iedereen heeft behoefte aan het idee dat er iets bestaat dat Groter dan hem is, als een soort van Vaderfiguur, een God die er altijd voor hem zal zijn. Ook al is deze ongrijpbaar voor hem.”
E: “Klopt. Maar waarom willen we de overtuigingen niet bewijzen?”
S: “Vanwege de Kracht ván Geloof en de Kracht áchter Geloof, Ezel.”
E: “Dit is verwarrend. Spreek je van twee verschillende Krachten?”
S: “Neen, want de Kracht van is een en dezelfde als de Kracht achter Geloof.”
E: “En dat is?”
S: “Ik heb het je tijdens dit gesprek al eens gezegd.”
E: “Sorry, ik begrijp het niet.”
S: “De behoefte waarvan ik sprak is geboren uit de poel van mystiek, daar mystiek impliceert onbegrijpelijk te zijn en daarmee groter dan ons. Het is een behoefte die we kunnen ontkennen noch negeren.”
E: “Ja.”
S: “De Kracht van en achter Geloof en God ligt besloten in deze mystiek, in deze ongrijpbaarheid.”
E: “Hm'm. Maar in een ander gesprek zei je nog dat God Alles is, dat God Liefde is.”
S: “Klopt. Dat ontken ik nu ook niet, want ik zei ook dat Gods handtekening altijd verscholen zal blijven onder een volgende mystieke sluier.”
E: “Ja, dat zei je inderdaad. Maar toch weet ik nog niet goed waarom we het mystieke rondom Geloof en God niet willen bewijzen.”
S: “Simpel, vriend, wanneer we het mystieke bewijzen is het niet onbegrijpelijk meer en daarmee ook niet meer groter dan ons. Met andere woorden: de Ware Kracht van én achter Geloof en God zal dan verdwijnen, samen met al het prachtige dat het ons biedt.”

We can make the morning if we try
De avond en nacht is warm en benauwd. In de witte kooi met iPod, leesboek, telefoon en Nintendo DS begin ik aan weer een gevecht met mijn kussen, de slaap en het matras. Inmiddels heeft het matras veel weg van de Grand Canyon, hoe ik ook ga liggen, ik rol uiteindelijk toch wel naar het midden. Van voetbal vrienden en kennissen ontvang ik nog smsjes. Ik kan ze helaas niet allemaal een bericht terugsturen, maar bij dezen bedankt allemaal! Ik draai, woel, zweet malaria, lees, luister en speel een puzzelspel op de DS om rond een uur of 04.00 toch wat slaap te vatten. Met een ochtend vol kerk missen, vanaf 07.00 tot 11.00, is het een korte nacht, maar gelukkig dommel ik met pozen nog wat in tot het ontbijt.

Short on money but long on time
Zondag. De belofte van een week terug drijft weer naar het oppervlak. Bart en ik hebben de vrouw van het micro financieringskantoor (kleine bank) beloofd weer langs te komen om ons in te schrijven en een kleine rekening te openen. Ik open een rekening en stort voor een bedrag van 60.000 Ts. te vergelijken met 36 euro ongeveer. Later ontvangen we nog een bewijs in de vorm van een boekje, waarin bepaalde gegevens staan verwerkt. Vervolgens laat de vrouw ons aan de hand van een dossier, iemand die al geleend en afbetaald heeft, zien hoe het werkt. Je mag maximaal tweemaal het bedrag lenen dat je op je rekening hebt staan en betaald daarover een betrekkelijk kleine rente (2%) in gelijke termijnen af. Om een lening aan te mogen gaan, moeten twee bij de bank actief zijnde leden voor je in staan. Indien je niet in staat bent of in het geval je de lening niet geheel of op tijd aflost, moeten de personen die voor je in staan je aansporen. Hun motivatie is dat anders de bank de aflossing van hun rekening aftrekt. Sociale controle. Volgens mij wil dat wel werken.

Godliva, little princess acting as a journalist
Overigens, wat werken de mensen ontzettend langzaam. Ze ontstijgen niet de arbeidsproductiviteit van een bejaarde man die voor 95% arbeidsongeschikt verklaard is. Terwijl een andere vrouw op het tempo van 'sjees mooniek' onze bewijzen maakt, vervelen we ons een beetje. De dochter van de management vrouw ziet het en roept ons naar buiten om wat te kletsen. Ze heet Godliva, is tweeëntwintig jaar oud, verjaard op 1 april – grapje zeker, maar nee, het is echt – en wil na haar studie journalistiek aan de universiteit acteren op gaan pakken. Zo spreekt de waterval. Oh ja, en ze heeft achterhaald dat ze toch zeker vijf maanden ouder is dan ondergetekende en meent dat wij daarom naar haar moeten luisteren. Ik ben weinig onder de indruk en vertel over onze studie in Nederland en het project dat we hier gaan doen. Ha, ze is zowaar onder de indruk, de rollen zijn omgedraaid. Ze gaat opletten met wat te zeggen, zegt ze, want wij zijn intelligent en slim en superieur. Ze leert snel. Dan komt de vraag of wij ooit feesten. Nee, natuurlijk niet, antwoord ik alsof het de meest domme vraag is die me ooit is gesteld. Meid, we zijn Nederlanders, die feesten niet... We spraken net van de aard 1 april, het is 22 februari, en Godliva trapt er meteen in. Natuurlijk houden we van een feestje op zijn tijd en zij geeft aan ons best eens mee het nachtleven in te willen nemen. Ok. We vernemen het allemaal wel per sms, want Godliva is verliefd op haar telefoon en stuurt ons met regelmaat bericht.

You haven't lived Tanzania if you didn't suffer from malaria
Tijdens de lunch worden we vergezelt door gasten van Brian. Een oude priester uit Groot-Brittannië, een groene zuster uit Polen en twee Tanzaniaanse overtuigden van het geloof schuiven mee aan tafel. Vooral de oude Brit – hij verblijft hier al met tussenpozen sinds 1971 – is een mooie droogkloot zo blijkt al snel.
“I'm living from a single suitcase...” zo vertelt hij met gespeelde melancholiek.
De groene Poolse zuster hapt: “Oh, dear, that's a good thing, you know? Living life in the simple way you do. Letting go, enjoy what you have and don't regret the material things you don't have. Listen to Mariah has to say, be grateful.”
“Keep telling that yourself long enough and you just might belief it yourself in the end.”
Bart en ik vertellen over onze studie en het project dat we gaan doen. Ze zijn oprecht geïnteresseerd en het moet toch balen zijn dat malaria dan inslaat, is het Poolse groentje van mening. Veel water drinken en goed herstellen, luidt haar devies. Mijn Britse vriend deelt ook hierover zijn wijsheid met ons.
“You haven't lived Tanzania if you didn't suffer from malaria.” En. “And start drinking beer again, I also think you got malaria because you stopped, just as you told us.”
Weet je, je moet goed luisteren naar de wijze raad van oude mannen. Ik overweeg Serengeti voor vanavond...

Blessed by Mother Nature herself
Het regent. Wegen worden rivieren, bloemen en bomen en struiken groeien groen. De stad ondergaat een kleine zondvloed en wordt weer schoon gewassen. Ik kijk het even aan, maak er zelfs enkele foto's van. De stank van malaria hangt nog steeds om me heen alsof ze me keer op keer aan haar aanwezigheid wil herinneren. Dat brengt me op een idee. Ik trek een korte broek aan, pak een handdoek en shampoo uit de badkamer en ga weer naar buiten. Als iemand in staat is om de geur van me af te spoelen, moet het Moeder Natuur zijn. Ik werp mijn handdoek over de rug van een stoel, knijp wat shampoo uit de fles en ga in de tropische regenbui staan. Gadegeslagen door de aangenaam verraste mannen – Yuda, Winji, Giorgi en Bart – laat ik de regendruppels de last en stank van de laatste dagen van me af spoelen. Ik voel me weer fris in het hoofd worden. Beetje paradoxaal maar ter illustratie: "I can see clearly now the rain is gone. I can see all obstacles in my way." Ik zie voor me hoe ik het project weer in ga duiken en hoe ik muren ga slechten. Weet je, ik denk dat ik zo een douche vaker ga nemen, want het effect is vervullend en verfrissend. Geen probleem, want ik krijg daar de komende maanden gelegenheid genoeg voor. Het regenseizoen is gereed om haar handtekening in Dar es Salaam achter te laten.

Given glue for shattered pieces
Glorie en neerslag wisselen elkaar in rap tempo af. Herinneren jullie je die woorden nog? Goed, Elizabeth, de manager van het micro-kantoor en moeder van Godliva, biedt ons de mogelijkheid aan om onze conditie terug op peil te brengen in een fitnesscentrum. Ze is zelfs zo aardig om ons tien keer gratis te geven. Ik vrees wel enige tussenkomst van Godliva. Ze doet haar best naam te maken als journaliste, want ze wil van alles weten, zelfs of Bart en ik nog broers hebben, maar we ontwijken haar vragen vakkundig en sturen keurig aan op geschiktere onderwerpen. Fitness, ik kan niet zeggen dat ik er een fan van ben, maar het doel heiligt de middelen. Ja, Bart en ik zijn weer terug in training voor de Kilimanjaro. Elizabeth heeft me in zekere zin lijm gegeven om de in stukken gevallen droom te lijmen.

I can't get no satisfaction
Ik geloof dat onverzadigbaar het enige juiste woord is om mijn gedrag tijdens het avondeten te beschrijven. Ik ben de leeuw en de spaghetti is het weerloze hertje; ik verslind mijn prooi in een rap tempo en besluit mijn strooptocht uit te breiden naar nog een hertje. In Nederland is men bekend met mijn momenten van onverzadigbare honger, nietwaar Ronny? Ik wil niet stellen dat drie keer avondeten op een avond meer regel dan uitzondering is, maar het komt zeker rondom de weekenden wel eens voor dat ik zowel thuis als elders en daarna nog eens aanschuif voor eten. Maar voor sommigen hier is het nieuw. Ach, wat wil je ook na dagen ziek en lam te zijn geweest. De aard van het beestje kan niet altijd verscholen blijven.

The world ain't slowing down
Op moment van schrijven ontvang ik een bericht van een ietwat geschrokken moeder; ze was ons zelf komen halen als ze het had geweten. Geloof mij als ik zeg dat ik geen enkele moeite heb de beslissing te nemen tot beëindiging van de stage. Ja, malaria was heftig en de afstudeerstage afbreken was absoluut een serieuze optie. Maar beslissingen puur gebaseerd op emotie vind zelfs ik te impulsief. Van beslissen op rede alleen ben ik overigens ook geen fan. Nee, je gevoel volgen, dat verschilt van emotie en rede en daarvan ben ik voorstander. Dat is immers wat me hier gebracht heeft. Tijdens het contact met mijn familie heb ik niet gelogen over de ziekte, maar ben ik op een gezonde manier eerlijk geweest. Natuurlijk maakte ik me zorgen, maar bij stress en overhaaste beslissingen heeft niemand baat. Het hele gebeuren heeft me overigens enkele keren terug doen denken aan een nacht die Siem zich nog goed zal herinneren; in dronken toestand was mijn zeer goede vriend met beide polsen door een glazen ruit gevallen. Om terug te komen op de wijze woorden van de vrouw waarmee ik dit deel begon, kan ik zeggen dat ik hier gewoon weer op de goede plek ben en dat er meer nodig is om dat zomaar te doen veranderen.