DEEL 5 - Ontmoeting met familie Dosla!

DEEL 5:
Een ontmoeting met familie Dosla!

Fortunate to meet Fortnatus
Hij is een schoenenverkoper, zit thuis stevig onder de duim, zelfs bij zijn hond, verhaalt tot vervelens toe over een touchdown die hij in zijn vergeten jeugdjaren heeft gemaakt, bowlen is eigenlijk het enige waarin hij niet faalt en toch is hij een man van goud: Al 'Strii-rrike!' Bundy. Fortnatus Dosla is ook een man van goud – de vergelijking met Al Bundy houdt hier overigens ook meteen op – en ik ben blij hem en zijn gezin ontmoet te hebben. Waarom dan wel? Je hoeft alleen maar even verder te lezen vanaf hier.

Kilungule church; a mass or a concert!?
Weer een zondagochtend, weer een nieuwe kerk op het programma. Na een stevig ontbijt tooien we naar Kilungule, iets wat als het kleine broertje van Kibanu Parish beschouwd mag worden, om onszelf voor te stellen aan de gemeenschap en om een ongekend koor met eigen ogen en oren te mogen aanschouwen, horen én voelen. Ja, vooral dat laatste kan ik jullie zeggen. Bart en ik nemen plaats achter het koor, zesentwintig zielen sterk; een swingend en zingend organisme! Fluiten, sambaballen, een orgel met beat en andere instrumenten. "Kei mooi man!" Sorry, oom, maar het is te verleidelijk deze kreet droog te melken. Tegen het eind van de mis - of is het meer een concert? - betreden we het altaar en groeten we onze vriend Brian die de mis leidt. Nu zijn we beter op elkaar afgestemd dan een week geleden en voeg ik nog even toe dat we Hollanders zijn - sisi ni o'hollanze - voor degenen die het nog niet was opgevallen. Kort na de dienst stapt een man op ons af en biedt ons een cd aan van het koor. Nou, daarover hoef ik echt niet na te denken; ik pak de portemonnee en betaal de prijs. Ik weet nu al dat elke keer als ik deze cd luister ik het koor voor mijn geestesoog zie zingen en swingen, om stiekem, niet opvallend, een beetje mee te bewegen.

Fortnatus and a shitload of children in the back
Onze vriend Fortnatus loodst ons na de mis mee naar zijn enorme jeep en ik lach me een ongeluk als ik de laadbak zie: tientallen kinderen zwaaien en lachen ons toe. Als een of andere witte beroemdheid geven we iedereen geduldig een hand om vervolgens in de rode pick-up te stappen. Amerikaanse en Britse popmuziek stroomt ons tegemoet als Fortnatus de sleutel in het contact steekt en de auto start. Tot mijn verbazing blijven de kinderen zitten; ze klampen zich vast aan wat hun handen en voeten maar als steun en houvast kunnen vinden terwijl de jeep het ruwe landschap trotseert. Onze gastheer legt uit dat hij dat altijd doet en dat deze kinderen zijn vrienden zijn. Onderweg verliezen we steeds meer kinderen, enerzijds omdat ze thuis zijn en rustig afstappen, anderzijds omdat er enkelen vanwege de kuilen in de weg achterover eraf donderen. Wellicht dat de befaamde Amsterdamse kinderkopjes zo het levenslicht hebben gezien. Op plaats van bestemming willen de overgebleven kinderen nog voor de laatste keer onze hand schudden voordat ze giebelend en zwaaiend huiswaarts keren. Ik plaats een mentale notitie; oefen op je handtekening, Keetels, want je weet het maar nooit.

Meet the Dosla's!
Fortnatus heet ons karibuni sana - van harte welkom - in zijn nederige doch zeer aangename woning, waar countrysongs vederlicht door de woonkamer zweven. We ontmoeten zijn vrouw, Leticia, twee meisjes die veel doen in het huishouden - ja mam, meisjes, niet jongens - en krijgen hun nieuwe kleine wondertje te zien: Dennis van zes maanden oud. Ik zit nog niet of ik krijg het adorabele mopje in mijn armen gedrukt. Smile to the camera! Gisteren was het Valentijnsdag en daar krijgen Bart en ik nu nog een zoet staartje van mee. Leticia verwent ons heren met een overheerlijke taart die ze voor haar man heeft gebakken. Hier wordt alles met elkaar gedeeld - iets wat me in mijn leefkringen thuis overigens niet vreemd is – maar desalniettemin opvalt. We praten na over de mis, onze korte speech in het Swahili en het werkelijk fantastische koor dat op deze ietwat bewolkte zondag aanwezig was. Wanneer de zoete Valentijnstaart zo goed als vermalen is, richten we ons op om een ritje naar het winkelcentrum te maken. Leticia, de kleine en haar zus maken zich ook klaar om mee te gaan. Wat gezellig!

Pakito! Sweet child o'mine? Just kidding mom...
Voordat we op rak gaan, gaan we eerst even langs de familie van Leticia om vervolgens door te rijden naar het enorme winkelcentrum dat sinds twee jaar in Dar-es-Salaam is gevestigd. Dennis a.k.a. Pakito, Chipito en Junior, mag het allemaal voor de derde keer meemaken in zijn nog prille leven. Het is gezellig druk als we aankomen bij Leticia's moederlijk thuis. Zusjes, een broertje, mama en oma (94 jaar oud!) heten ons van harte welkom. Na enkele korte conversaties moeten we jammer genoeg weer verder. Ik plant mezelf achter in de Red Scorpion, de naam van de jeep, en krijg Pakito op schoot. Tof! De kleine maakt het zichzelf gemakkelijk in mijn schoot; hij wormt zich in wat misschien wel de houding is waarnaar ik zo wanhopig op zoek was in het vliegtuig op de heenreis. Ik wrijf rustig over zijn buikje, fluit zachtjes de melodie van 't Wiegelied - "Ik betover je voor het slapengaan, spreek een goed woord en raak je aan, engelenkoren zingen straks je naam. Nu ben je nog zo'n kleine vent en zolang jij de mijne bent, ben ik voor jou en pas mijn leven aan." - en na enkele minuten is m'n mannetje in dromenland. Leticia kijkt me van over haar schouder aan, glimlacht en zegt: "You will be a good father, Tom!" Weet je, daar zou deze jonge moeder best eens gelijk in kunnen hebben, want deze ochtend bij de kerk was er ook weer een kind dat zonder enige schroom mijn hand vastpakte om niet meer los te laten. Ach, ik kan me ergere dingen inbeelden.

The big mall, love at first sight and a terrific lunch afterwards!
Het winkelcentrum; een belachelijk groot gebouw waarin belachelijk grote winkels zijn gevestigd. Wat opvalt is dat er veel Indiërs ronddwalen en dat bij de ingang - wat tevens de uitgang is - beveiligingspersoneel staat. De reden is simpel: je doet her en der boodschappen, loodst al je rotzooi de winkels in en uit, en ja, dan is toezicht houden een absolute noodzaak om wel heel makkelijke criminaliteit te verijdelen. Eerder aangeschafte spullen worden netjes bijgehouden, eigen bezittingen, zoals een fotocamera die mogelijk te verkrijgen is in de desbetreffende winkel, worden voorzien van een sticker. Met kleine Papito in de armen nemen we als eerst een bezoek aan Game, alwaar we hopen te slagen voor een stuk speelgoed voor de kleine man. Geen probleem, het is liefde op het eerste gezicht. Junior voelt zich meteen aangetrokken tot een soort van zitje met toetertjes en belletjes waarin hij ook nog eens door het huis kan rollen. Plaats er een dweil voor en het kind kan het huishouden doen. Later slaan we nog wat Kilimanjaro-bier in, onmisbaar tijdens de lunch en het avondeten, om vervolgens huiswaarts te keren. Daar wacht ons een fantastische lunch; rijst, spaghetti, kip, vis, groenten, mango/wortelsap. Maak me gek! En wie ik hiervoor dankbaar mag zijn? De twee meisjes, van acht en elf jaar oud, die ik al eerder heb genoemd. Weet je, beter onderzoek ik de mogelijkheden tot export naar Nederland van deze fantastische kokkinnekes, dan dat ik mijn waardevolle tijd verkwist aan iets onbeduidends als zeep. Grapje Rolf en fontyskorps. Al zit volgens een wijs man – ik doel even subtiel op mezelf – in elke grap een kern van waarheid. Want volgens deze zelfde wijze man is humor niet meer dan een andere manier van serieus zijn.

Kitl to homefront and good, better, best!!
De middag spenderen we kijkend naar de mooie trouwfilm van Fortnatus en Leticia – wat een overdaad aan protocol bevat; alles is voorgeschreven en er is dus weinig ruimte voor eigen inbreng – en ondernemen we een tweede trip naar het winkelcentrum. Leticia is nog op zoek naar de laatste ingrediënten voor het avondeten en pikt zoals het de doorsnee vrouw betaamt onderweg voor een klein fortuin een baby-kleertjes en glazen op. Avondeten, ik kan niet wachten. Met het slapengaan van de zon zakt de temperatuur om op een uiterst aangenaam punt te blijven steken. Zittend achter in de auto, met mijn kop uit het raam om de wind te ontvangen kijk ik op, eventjes maar, en wissel een blik van verstandhouding met de Grote Baas: ja, we begrijpen elkaar. Onderweg naar 'thuis' besluit ik voor het eten mijn ouders nog even te bellen en goed en wel gearriveerd voeg ik de daad bij het woord. Na enkele pogingen lukt het mij het systeem zodanig te misleiden dat de stem van mijn broer me begroet. De telefoon gaat bij mijn echte thuis – dat is iets dat nooit zal veranderen – op de luidspreker en ik doe rustig mijn relaas; over het feit dat ik perfect word opgevangen hier en dat het tot nu toe een zorgeloze reis is; over de mis van deze ochtend – nee, mam, ik word geen priester, ook daarover geen zorgen – en het adembenemend gave koor. Ik hoor dat thuis alles goed is en dat ze blij zijn de positieve verhalen te mogen ontvangen. Dat doet me deugd. Kort nadat k het gesprek heb afgerond – een grapje van bijna twaalf euro maar elke cent waard – schuif ik met Father Mkude en mijn nieuwe vrienden – tijdens dit leven en tot in het hiernamaals – aan tafel voor chakula za jioni. Dampende schalen met overheerlijk voedsel staren geduldig naar mij terug; mijn gezicht is vertrokken in een typische verlekkerde grijns van een cartoon. "Tast toe!" nodigt de gastheer me uit. Slik. "Sorry, was al begonnen." Hehe, ha, - rust - proest, whahahaha! Het is net of ik hier, als ik de act van de vermoordde onschuld ten tonele breng, niks fout kan doen. Dat voelt ook wel eens lekker. Ik kan het wederom niet laten mijn buik overvol te proppen en mijn gulzige dwangmatigheid doet me terugdenken aan een beroemde uitspraak van mijn oma die telkens terugkwam als ik weigerde te eten: "En de keendjes in Afrika dan, die zouden blij zijn met dit eten!" - "En jij kaait alles voor hun neus weg," repliceerde mijn broer overigens moedig. Sorry oma, het is de aard van het beestje. Trouwens, aan eten hebben ze hier geen gebrek. En dat is waar, moet je weten, want de problemen die hier leven zijn van een andere aard: elektriciteit en schoon drinkwater om er twee te noemen. Nou, goed, na het eten troon ik mezelf naar de bank, steunend en kreunend, om neer te ploffen in de zachte kussens en een verse Kili tot mij te nemen. Moe en voldaan, verzadigd en gelukkig, doe ik aan alle aanwezigen de mededeling 'Life is good', waarop meteen een eensgezind 'Amen!' volgt. Joah, krek zo ist.

AA!? That's for quitters!
Terwijl het bier die avond haast onafgebroken de krochten van mijn slokdarm verkend, dwaal ik in gedachten af naar het begin van de reis op het vliegveld in Brussel, toen Bart en ik in een ietwat melancholische gemoedstoestand elkaar met een witte kraag in de hand ervan vergewisten dat dit best eens ons laatste biertje in lange tijd kon zijn. Beste lezer, niets is minder waar kan ik jullie vertellen. Sinds onze aankomst in Dar-es-Salaam is er geen dag en avond voorbij gegaan zonder een Serengeti, Kilimanjaro of Safari bier in onze klauwen. Een biertje drinken heeft hier een andere betekenis dan bij ons in Nederland, waar we het al gauw op een zuipen zetten. Nee, in Tanzania drink je met vrienden een biertje om de dag te besluiten. Allemaal leuk en aardig zul je denken, maar toch loop ik met het idee om mezelf hierin ietwat te temperen. Ik wil het gevoel voorkomen dat de drank me steeds minder aandoet als om dorst te lessen en steeds meer als om een soort jeuk weg te spoelen, alsof ik last heb van brandnetels – en wil voorkomen dat ik me in het ergste geval aan moet sluiten bij de AA: Alcoholics Anonymous. Wat? Een momentje graag, attente lezers, ik geloof dat ik een lama hoor schijten. Oh nee, het is my good 'ol buddy Walter - een kennis van Jeff Dunham - die me toeschreeuwt: "AA!? That's for quitters!" Zucht. “Fuck the shut up, Walter!”

Sweet Sunday, everything comes to an end
Om een laatste knoop in het verslag van de dag te leggen, wil ik de cirkel nog even rondmaken. In de geest van Al Bundy, tegen wie ik ondanks zijn overvloed aan gebreken opkijk, het gevoel van deze dag in één regel: mijn opgewarmde duim glijdt met twee andere vingers in de gaten van de bowlingbal, mijn arm maakt een achterwaartse zwaai terwijl ik een gracieuze aanloop neem, om de bal met perfecte timing aan mijn greep te laten ontsnappen – mijn rechtervoet maakt een chic gebaar naar de mensen achter mij – en de bal met mijn blik nauwlettend te volgen – mijn arm vervormt zich al langzaam tot het bekende gebaar van Guus Hiddink – wanneer hij over de baan richting de kegels rolt om een kinetische reactie te veroorzaken; Strii-rrike!