DEEL 20: Stroomversnelling

DEEL 20:
Stroomversnelling

So mad that it is genius
Genialiteit grenst aan krankzinnigheid en geluk gaat hand in hand met ongeluk. Een waarheid als een koe, niet te ontkennen. Waar zwaailichten vaak allerminst een garantie zijn voor de ambulancebroeders om makkelijk door het verkeer te meanderen, tonen de verkeersparticipanten zich vandaag uiterst coulant; het conglomeraat van auto's splijt open alsof het de rode zee zelve is die onder dwang van Moses wijkt naar het oosten en naar het westen. Daar de ambulance wellicht op weg is met iemand die vecht voor zijn of haar leven, maakt Mwinyi handig gebruik van de ontstane situatie; met aan genialiteit grenzende krankzinnigheid rukt onze chauffeur aan het stuur terwijl zijn vrije hand de claxon aanhoudend laat loeien. De rode zee kan ons elk moment weer omsluiten en opslokken in haar overweldigende massa, maar dat gebeurt niet. Terwijl de snelheidsmeter niet kruipt maar naar de 70 km/pu sprint, trek ik de klep van mijn pet over mijn ogen. Niet uit schaamte of angst maar om te voorkomen dat ik als blanke net iets te gemakkelijk herkend wordt op het avondnieuws. Drie blokken verderop volgen de ambulancebroeders de doorgaande weg en slaan wij linksaf. In enkele minuten zijn we een half uur opgeschoten. Een waanzinnige stroomversnelling.

Grabbin' him by the balls
Als je tegen iemand zegt dat bier toch niet helemaal zijn drankje is, dan grijp je hem eigenlijk keihard bij de noten. Het is zelfs minder pijnlijk om te zeggen dat zijn vriendin een afzichtelijke trol is. Toch waag ik, na het aanschouwen van Barts slaapkop met omlijstende stofpruik, aan de ontbijttafel een poging met mijn 148 kilogram. Zeg je nu honderachtenveertig? Is het rijstbuikje dan zo ernstig? Ja en nee. Een gewaarschuwd man telt immers voor twee, nietwaar? “Bart, ik geloof niet dat bier goed voor je is.” Zijn suffe blik verandert in een gekwelde uitdrukking en ik vang bijna een heet ei tussen mijn ogen. “Ik ben gewoon moe...” komt het antwoord dat in elk geval zinniger is dan een vliegend ei. “Kan zijn, maar toch lijkt het me goed als je de komende dagen gewoon bij water blijft,” jen ik hem nog wat meer. “Kennis spreekt, wijsheid luistert,” probeert meneer slim te zijn. Ik zwijg enkel nog...

Beyond idiotery insanity
Nood breekt wet. Onzin. Nood breekt helemaal geen wetten, mensen breken wetten onder dat vaak onrechtvaardige en idiote voorwendsel. De deelnemers aan het verkeer lijden te vaak onder deze drogreden die meestal ontstaat uit eerder gemaakte fouten van de mens in kwestie; te laat, haast, hard rijden, geen wetten meer. Je moet tijd hebben als je haast hebt en haast hebben als je tijd hebt. Het meest onzinnige aan deze waanzin is overigens nog het gegeven dat de mogelijke gevolgen van de gebroken wetten groter zijn dan de te herstellen fout. De gevolgen evenaren de beslissing niet alleen, maar overstijgen ze helaas te vaak. Ja, eigenlijk ben je dan de krankzinnigheid voorbij.

Stick around
Met enige vertraging – doordat priester Albert enkele dagen de dvd in bruikleen had, wat hem de niet meer aflatende bijnam Albert Schwarzenegger opleverde – maken we een begin aan de zestiendelige serie. Alle gevoel voor realisme vergaat als sneeuw voor de zon wanneer Arnie met zijn noeste, rauwe kop en overdadig opgepompte spieren een midden in de jungle gelegen vestiging bestormd en zich uit menig benarde situatie redt zonder ook maar een nagel te bekrassen, waarbij hij bevangen door adrenaline vijand na vijand op ongekend brute wijze naar het hiernamaals schiet, slaat, blaast of steekt met zijn mes dat net iets langer is dan de mode voorschrijft. “Stick around.” Zo slecht dat het goed is en helpt mijn jaarlijkse quota aan “shit” te halen. Predator. Een film die niet vraagt om verstand maar om emmers popcorn, bier en chips. Soms is dat het beste wat een mens zich kan wensen, want het schakelt zonder moeite je verstand uit en zo vlak voor het slapen gaan kan ik me niks prettigers voorstellen.

Ad calendas graecas
Het universum knipt in haar vingers; Taco de Jong, Henri van der Land, Harrie Cuijpers (geen familie van de doerak, die verkiest namelijk een 'iegrek'). Wie zijn al deze mensen? Waar Steef van den Berg ons al kan voorstellen aan betrouwbare mensen voor grootschalige export, daar biedt Taco de Jong met zijn bedrijf wellicht uitkomst voor ietwat kleinschaliger verzendingen. Beiden vrij van corruptie. Juistem. Henri van der Land blijkt een hoge pief binnen KAMA – een joint venture van Kakute Ltd. (zeep bedrijf) en MMA (match maker associates) te zijn. De man stelt zich behulpzaam op en wil graag met Rolf de mogelijkheden tot een samenwerking bespreken. Uitstekend, KAMA gaat namelijk uit van duurzame kleinschaligheid alleen ontbeert helaas nog de middelen om door te groeien. Kansen. Ten slotte Harrie Cuijpers, een man met een geschiedenis in Jatropha en Kakute Ltd. Hij wil graag zijn opgedane kennis met ons delen. Super. Overigens vroeg mijn Groene Opdrachtgever me onlangs naar de tijdsplanning achter de te ondernemen activiteiten ten behoeve van het onderzoek. Hm'm, wij plannen volgens de Griekse kalender. Saillant detail is dat de Grieken geen kalender hadden. Nee, wij gaan te werk op zogeheten 'zsm-basis'; mits de omstandigheden dat toelaten. Langzaam haasten, luidt het devies. Lui? Neen, narren, toonbeeld van integratie. Dat is het, we gedragen ons voorbeeldig. “Maar dan is het toch onmogelijk om het onderzoek te doen slagen?” Het woord onmogelijk heb ik uit mijn woordenboek geschrapt; het is zo benauwend en begrenzend. Langzaam haasten. Men moet niks overhaast doen. Immers, God heeft de wereld ook niet in één dag geschapen en zonder een gunstige gelegenheid is bekwaamheid waardeloos. Komt tijd, komt raadt. Vertrouwen is alles, onmogelijk is niks.

Conditio sine qua non
Kilimanjaro; een absolute voorwaarde waaraan voldaan moet worden. De drijfveer achter het sporten. Het is weer tijd voor aerobics. Heerlijk, het is alsof achter de muziek de oer-drums van het heelal schuilgaan. Van binnenuit gedreven toont zweet aan de buitenkant. Isha, de sportleraar, heeft er duidelijk zin in vandaag en ondanks een lichte oprekking in mijn rechter kuit – niet de sinds jaren verzwakte linker – ga ik voluit. Ook Bart is niet te houden en Isha merkt het op. Langzaam ontvouwt zich een spel van uitdaging. Waar de rest om ons heen een voor een afhaakt om aan de beademing te gaan, probeert Isha bij ons de grens op te zoeken; de laatste vijf minuten duren een kwartier en pas als we nog met zijn drieën over zijn, vindt hij het genoeg. Een brede grijns op zijn gelaat en een stevige hand: “Safi sana!” Heel erg goed. Ja, de Kilimanjaro is als een spin die haar web in ons achterhoofd heeft geweven; sterk en naar perfecte, natuurlijke symmetrie. Daarna onderwerpt hij ons nog aan buikspieroefeningen. Gezien mijn verleden met liesbreuken als zuigeling en het gegeven dat stevigere buikspieren de liezen ontlasten, werp ik me weer vol in de strijd. Conditio sine qua non.

Slip slidin' on the way
Onderzoek kenmerkt zich door veel onzekerheid en mensen met een grote mate van onzekerheidsvermijding kennen vele momenten van paniek of stress. Niet alles is namelijk even tastbaar en beheersbaar tijdens een onderzoek. Dat besef ik en onzekerheid is dan als een vaste variabele die me scherp en open houdt. Ja, je moet openstaan voor veranderingen, voor nieuwe wegen en nieuwe kansen, en ze vooral niet vrezen. Immers, als je aanvoelt wat juist is en het nalaat omdat het alle met moeite verzamelde houvast in duigen slaat, dan is dat een gebrek aan moed. Onze kracht is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens opstaan nadat we gestruikeld zijn. En wanneer je struikelt, vergeet dan niet de les op te pikken bij het opstaan door in te zien wat je wel had moeten geven om te krijgen wat je wilde. Ergo: falen is geen schande, niet leren van misstappen is dat wel en moed is de mooiste en meest leerzame weg naar succes.

The story of my life
Het is ondoorgrondelijk en logisch tegelijk; als een speler die zich soms gericht en vaak doelloos over het veld beweegt, krijg ik nu een opgelegde kans; als iemand die bij een nieuwe rol plakband het begin zoekt, krijg ik opeens mijn nagel achter het kleverige plastic. Met de recht-door-zee mail aan KAMA heb ik zonder me er helemaal van bewust te zijn een gouden opening voor het project gecreëerd. Nu moet ik met mijn kompaan-in-rustig-aan het spel goed uitspelen. Met KAMA hebben we mogelijk de partner gevonden met wie we Jatropha zeep voor beide partijen een uitstekende impuls kunnen geven; De Groenfabriek ontmoet KAMA, creativiteit en duurzaamheid ontmoeten een uitstekende mogelijkheid. Uit het niets is de kans op de wind der geluk aan komen waaien. Eerlijk gezegd ben ik het ook niet anders gewend. Alles wat ik doe, lijkt toch altijd goed te komen, hoe ik soms ook mijn best doe – bewust of onbewust – om te falen. In te ver vooruitdenken schuilt potentieel gevaar; je staat minder open voor hetgeen NU gebeurt, mist mogelijk andere kansen en tracht factoren te beheersen die niet te beheersen zijn. Als je te ver vooruit kijkt, zie je niet meer wat zich recht onder je neus afspeelt en dan mis je soms meer dan je lief is. Toch waag ik een poging, daar ik niet faal wanneer ik het wel probeer, en denk ik voorzichtig aan een businessplan dat een gouden samenwerking beschrijft. Ja, daar is de stroomversnelling die altijd als vanzelf lijkt te komen als je ataraxisch – gemoedstand van zielsrust – bent en de paraplu van het brein open hebt – open-minded. Weet je, ik begin het project steeds leuker te vinden. McLovin, yeah...

Wrestle Mania; royal rumble!
Zaterdagavond is worstel avond. Blijkbaar. Bart en ik ondervinden het als we na tienen in een vreugdedans de woonkamer betreden en Albert aan de eettafel vinden. Een lege fles bier pleit schuldig, maar in plaats van hem te wijzen op de vingers te tikken voor de misdaad dat hij een fles bier voor onze Hollandse neus weg heeft gekaaid, bieden we The Father er nog een aan. Uit een ingeving – herinner de frasen over inspiratie uit deel 13 'God redde je niet, dat was ik' – is spontaan een feest geboren. Verbaast doch blij met het gerstnat vraagt de Indiër wat de reden is voor ons gulle geven. “Breaktrough, a change for open goal,” leg ik uit.. “The project is doing very well.” De halsjes van de flessen tikken zachtjes tegen elkaar in een volmaakt 'Afya!' en gebroederlijk gorgelen we Serengeti's 'best under the sun'. Albert kijkt ons beurtelings aan met een blik die zelfs voor een priester te ondeugend is en zegt: “There is wrestling on television...” Even later zitten we boven, lui onderuit in de zachte kussens van de bank met een pils in de hand, naar het scherm te kijken waar het testosteron vanaf druipt. Zalig!

Desperate dependancy
Regen komt als een ver fluisteren, onverstaanbaar en onverklaarbaar, totdat druppels de donkere tonen van de oerdans op de ramen roffelt en als overmachtig fenomeen de wereld zonder pardon aan haar geweld onderwerpt. De uitzondering die de regel bevestigd dat de mens superieur en overheersend is? Nee, een teken om daaraan te twijfelen, dat wel. Het zijn de boeren die nu op ontblote, met modder besmeurde knieën de weergod aanbidden; regendruppels en tranen van geluk parelen in de ooghoeken. En dan vraag ik mij, in hemelsnaam, af hoe een organisme als de mens dat zo desperaat afhankelijk is van regen, om het jaar te overleven, zichzelf superieur en overheersend durft te noemen. Want zo is het en niet alleen van regen zijn wij afhankelijk. Van teveel om op te noemen. Ook van elkaar, wellicht vooral dat zelfs. Mensen hebben vaak de neiging elkaar op de terug op de juiste plaats te zetten, maar ik vraag je, wie zet de mensheid weer op de juiste plaats? Met beide benen op de grond waarvan we zo wanhopig afhankelijk zijn.

In alcohol lies truth
Verwarrende uitspraak. Want ligt de waarheid in alcohol of liegt de waarheid in alcohol? Ik geloof in het eerste, dat de drank en de waarheid hand in hand door het leven gaan. Als je het zo bekijkt dan is alcohol een noodzaak bij tijd en wijlen; om dat wat schuil gaat onder met zorg aangelegde dekmantels aan het licht te brengen. Dat kan gevoelsmatig zowel slechte als goede gevolgen hebben. Echter, iets wat op het eerste oog slecht schijnt, kan later goed blijken. En andersom. Iedereen kan hiervan een voorbeeld bedenken en daarmee kom ik tot weer een uitzonderingen op de regel dat er iets is als goed en slecht. Hoe meer ik er over denk, hoe meer de regel wankelt.

Brains in my heart
Een denker met hersens in zijn hart. Dat is de beste omschrijving voor wat ik wás. Nee, zelfs 's nachts blijven de raderen draaien, dat is overigens niet verandert, maar in Tanzania heb ik wel de hersens voor een groot deel uit mijn hart weten te halen. Het manifesteert zich als weloverwogenheid in elke beslissing. Natuurlijk heb ik impulsieve, intuïtieve uitspattingen maar weloverwogen is ook een schoen die me past. Niks mis mee overigens, maar de hersenen en het hart zijn niet voor niks gescheiden, geloof ik. De mensen leven hier met het hart en hoewel dat staat soms helemaal los staat van weloverwogen keuzes, is het vaak even waardevol als charmant. De inzichten die ik hier verkrijg zijn als drijvende krachten achter de stroomversnelling waarin mijn persoonlijke ontwikkeling geheel vrijwillig meedrijft.