DEEL 22: Balsem voor de ziel

DEEL 22:
Balsem voor de ziel

Background music for reading (www.youtube.com)
Tijdens het lezen is het luisteren van onderstaande muziek aanbevelenswaardig.
1. Don't stop me now – Queen
2. The promise you made – Cock Robin
3. Don't feel like dancing – Scissor Sisters

From dusk till dawn
De nacht van zaterdag op zondag. Het is eigenlijk ook niet vreemd dat 't Licht Gods nu op me neerdaalt als hemels balsem dat de ziel bevrucht met een oceaan van inspiratie. Ik doe het enige dat ik nu moet doen en laat de inspiratie vrij zonder het ergens aan te binden behalve met inkt aan maagdelijk wit. Adrenaline der bevrijding – in films kenmerken deze momenten zich door een draaiende camera om de hoofdpersoon die overwinning na overwinning aan de zegekar rijgt – maakt dat ik tot het ochtendgloren aan de slag ben. Wanneer ik een punt van verzadiging heb bereikt, leg ik me pas te rusten. Inspiratie is de weg naar succes en de twinkeling in mijn ogen verraadt dat ik er steeds meer schik in krijg.

Human bridges between different times
De jeugd is de brug tussen het heden en de toekomst, waar ouders de brug vormen tussen het heden en het verleden. De jongeren zijn daarmee de leiders van morgen en de ouderen de lijders van vandaag. Vaak zit er een kloof tussen hen – de generatiekloof – dat als een zwaard tussen hen in kan hangen. Echter hoeft dat geen probleem te zijn maar een uitdaging voor de beide groepen. Want gezien de verbindingen in de tijd die ze elk vertegenwoordigen behoren ze complementair aan elkaar te zijn. De ouderen kunnen de jongeren namelijk klaarstomen voor de toekomst, door ervoor te zorgen dat in het verleden gemaakte fouten niet door de leiders van morgen worden gemaakt. De jongeren dienen op hun beurt goed te luisteren naar hun voorgangers – in plaats van eigenwijs door het leven te banen – en de weg, de toekomst zelf, op een goede manier aan te leggen. Het is een afhankelijkheidsrelatie; de jongeren hebben de ouderen nodig, net zo als de ouderen de jeugd nodig hebben.

Super sunny Sunday
De tweedeling van weekend en doordeweeks is vervaagd en elke dag is gewoon een dag, tegelijk gelijk en verschillend aan de andere. Met pakweg vier uur slapen achter de rug ben ik klaarwakker in de morgen en na het ontbijt ga ik meteen verder waar ik 's nachts gebleven was. Het is een dag van in alle rust puzzelstukken leggen die al een tijdje ter observatie in de wachtkamer lagen. The Fathers zijn enigszins verbaasd over onze inspanningen op de door de Heer ingevoerde rustdag maar zien het over het algemeen tevreden aan; zij staan voor ontwikkeling van de gemeenschap, van het land en waar wij mee bezig zijn past in dat straatje. We onderbreken de werkzaamheden, die we echt op ons gemak uitvoeren, alleen voor een lunch en een potje voetbal. De bal samen hoog houden, met hoofd, knie, schouder, borst en voet. We zijn er al aardig bedreven in moet ik toegeven. Met het vallen van de avond rond de klok van half zeven vinden ook wij het mooi geweest voor vandaag.

Where we don't find truth
De waarheid ligt in het midden, zegt men. Nee, dat is onzin. In het midden ligt een verkrachting van de waarheid. Eigenlijk is dat ook heel logisch, daar mensen vaak meer behoefte hebben aan balans dan aan de waarheid. Hetgeen we vinden in het midden noemen we het compromis; de partijen leveren wat in, doen water bij de wijn. De waarheid, er voor het gemak van uitgaande dat er zoiets is als één waarheid, levert niet in en staat niet open voor verandering. “Dat is toch niet te vergelijken.” Nog zo een uitspraak die met regelmaat misbruikt wordt. Alles is namelijk met elkaar te vergelijken, van auto's met stoelen tot appels en veren. Echter, het aantal overeenkomsten is bij de ene vergelijking minder dan bij de andere.

Death race
Moordlustige gevangen besturen met metalen pantsers en zwaar bewapende auto's in een van de meest bewaakte gevangenissen van de Verenigde Staten in de nabije toekomst. Het is een 'blauw filmke', zou ons pa zeggen, maar evengoed vermakelijk. Zinderende actie, adrenaline; prisoners, cars and bitchez. Nu ik erover nadenk zijn film en bier voor ons de meest constante factoren in Tanzania. Waar elke dag zich kenmerkt door anticiperen op veranderende omstandigheden, daar zijn de avonden voorspelbaar en ontspannend. Als er drie avonden zonder film zijn voorbijgegaan dan is dat veel. Dat is geenszins overdreven, kan ik je naar alle eerlijkheid vertellen. Want ik doe erg mijn feest mijn quotum – of beter gezegd ambitieus streven – van 365 films per jaar te halen. Ik zit nog steeds aardig op schema, want enkele dagen zijn al gevuld met twee films. Ach, naar balans en ritme zijn we allemaal op zoek en ik heb het toevallig hierin gevonden.

Friend, lost and found
Na een ietwat moeizame nacht hijsen we ons uit bed. In het midden van de matras heb ik een Ngorongoro krater op schaal achtergelaten, door het draaien en woelen, door de belabberde kwaliteit van het schuim, dat ook. Universiteit, Bidco Oil and Soaps, sporten, avondeten, bier en film. Dat is de beknopte dagplanning. Echter verloopt de dag op een typische Fontys-wijze; de planning verandert al snel. Reden daarvoor is dat we onze vriend Renatus tegenkomen op het terrein. Hij is enkele weken in de weer met examens en is nu bezig met de afronding van de drukke tijd. Met een lach op zijn gezicht, alsof die erop is gebeiteld toen hij in de maak was, geeft hij me een hand. Druk, druk, maar alles is goed. Binnen de minuut praten we bij over het project en wat staat te gebeuren. Het lijkt wel een elevator-pitch. Onze expert stelt ons voor aan zijn 'klasgenoten', allemaal volwassen mensen waarvan de meesten een baan met aanzien bekleden, zoals een vrouw van het parlement die graag eens een afspraak met ons wil maken. Uitstekend. Vervolgens geeft Renatus aan dat hij graag mee wil met ons naar het zeep bedrijf. Een expert bij de hand is altijd handig en dus verzet ik de afspraak met Bidco naar de volgende dag. “Hakuna shida, asante sana for calling, mister Tom.” Dat is iets moois aan de mensen hier, ze respecteren me.

Remember the promise I made
Niemand heeft graag dat je zijn of haar verjaardag vergeet. Al helemaal niet als hebt beloofd eraan te denken ook al vertoef je ergens onder de evenaar of zelfs hebt toegezegd een brief met cadeau toe te sturen. Waar de presentjes voor mijn broer en moeder al in Nederland zijn, maar waarschijnlijk nog niet op bestemming, dat zal overigens op tijd gebeuren, heb ik ook aan mijn 'roommate for one night' Tamara een kaart en cadeautje beloofd. Wel, bij deze de bevestiging dat ik je per metalen postduif ga feliciteren! En het presentje, wel dat zou geen verrassing meer zijn als ik het je vertelde, nietwaar?

Shivering scissors
Het is of belabberd vermogen mensen in te schatten of een onnozele poging stoer te zijn, maar hoe het ook zij, Bart wil graag dat ik zijn haren knip en afscheer. Met een knip set – schaar, kam en trimmer – van nog geen anderhalve euro waarvan je spontaan – en terecht – de kwaliteit gaat betwijfelen, ga ik zijn wildgroei te lijf. Kijk, een open kans om je reisgenoot eens goed voor Jan met de korte achternaam te zetten, laat ik niet aan me voorbijgaan. Met de schuddebuikende Yuda en Mwinyi naast me doe ik waar ik me mijn leven lang in getraind ben; pretenderen alsof ik iets beheers terwijl het tegendeel waar is. De videocamera in Yuda's hand legt Barts martelgang vast, hoe ik als linkshandige met een rechtshandige schaar chaos in de orde op zijn bol tracht te scheppen. Toch is het wederom het verhaal dat ik niet kan falen, hoe zeer ik ook mijn best doe daartoe. Want wanneer Bart opstaat van de kappersstoel in het zonnetje, is hij weliswaar niet gemillimeterd maar loopt hij wel met een keurig kort koppig koppie rond.

Ataraxia: Owl and Dodo, part I
Zweef mee naar het land waar niet aan de essentie van het leven voorbij wordt gejaagd, waar het leven wordt geleefd zoals het behoeft; één met de natuur en in alle rust. Daar waar de natuur je de adem beneemt; velden en stroompjes en bossen verder dan het oog reikt. Vogels zwevend in de lucht, herten grazend in de vallei en vissen glijdend door de wateren. In Ataraxia, de wereld van zielsrust, vinden we langs de uitbundig begroeide oever van de rivier Uil en Dodo, verwikkeld in hun dagelijkse ochtendgesprek:

U: “Een goedemorgen, Dodo, wat brengt jou zo vroeg uit de veren vandaag?”
D: “De serene rust van de ochtend en de opkomende zon, Uil.”
U: “Ah, ja, ochtendstond heeft goud in de mond.”
D: “Ik luister altijd graag naar uw verhalen, heeft u er een op deze mooie ochtend?”
U: “Laat me even denken. Ja, ik geloof dat ik een verhaal heb.”
D: “Ik ben een en al oor, Uil!”
U: “In een land ver van hier was er eens een prinsesje met de naam Alinda. Met haar vader de Koning en moeder de Koningin leefden zij op de top van een heuvel in een enorm, prachtig kasteel. Sprookjesachtig, zo mooi. Het rijk lag rondom de heuvel en strekte zich in alle windrichtingen uit tot ver voorbij de horizon.”
D: “Ooh, dan moeten ze veel geld hebben gehad!”
U: “Ah, ja, de Koning beschikte over meer goud dan hij ooit op kon maken in zijn leven. En van al dat goud kocht hij speelgoed voor zijn enige kind en dochter Alinda. Alles wat zijn bedienden maar konden vinden! Het meisje speelde de hele dag in de speelkamer, zo groot als het meer in ons bos, met haar poppen, houten treintjes, puzzels, knuffels en nog veel meer. In haar eentje, want haar ouders vonden het te gevaarlijk om andere kinderen uit te nodigen bij de troonopvolgster.”
D: “Ze heeft alles wat een kinderhartje begeert...”
U: “Ja, het meisje heeft al het speelgoed dat haar hartje begeert. Toch zit kleine Alinda op een avond met pruilende lippen aan de lange eettafel. 'Wat is er kind?' vroeg haar moeder de Koningin. 'Ben je net blij?' Alinda schudde haar hoofdje en de blonde vlechtjes zwaaiden mee. 'Waarom ben je niet blij, je hebt toch alles wat je kinderhartje begeert?' zei haar vader de Koning.”
D: “Ik heb een zwak voor verdrietige kinderen...”
U: “Riviertjes van tranen rolden over haar wangen en met een klein stemmetje zei het meisje: 'Ik heb al het speelgoed dat ik maar kan wensen en toch ben ik niet gelukkig.' Haar vader de Koning fronste zijn grijze, borstelige wenkbrauwen. 'Hoe kun je dan niet gelukkig zijn, Alinda?' vroeg hij.”
D: “Ja, hoe kan ze niet gelukkig zijn..?”
U: “Het meisje slikt een brok weg in haar keel. 'Ik heb niemand om mijn speelgoed mee te delen,' zei ze. Haar vader de Koning krabde in zijn witte baard en dacht de rest van de avond en nacht na over de woorden van zijn dochter. De volgende ochtend gaf hij zijn hoofddienaar het bevel kinderen uit het land te ontbieden op zijn paleis en de dag daarna was de hele speelzaal met kinderen gevuld. Iedereen speelde met het speelgoed en met elkaar. En Alinda? Wel, zij glunderde van geluk. Einde.”
D: “Ik ben dol op een goed einde!”
U: “Snap je wat ik je probeer te vertellen, Dodo?”
D: “Een mooi verhaal?”
U: “Ja, en wat is de moraal van het verhaal?”
D: “Sorry, ik heb geen flauw idee, Uil.”
U: “Bezit brengt geen geluk en is niets waard zolang je het niet deelt met anderen.”

Why you didn't mention this before..?
Namiddag. Met een korte broek en een wellicht ietwat ongelukkig gekozen shirt – voorop schittert Che Guevara als een apenkop met de woorden “Viva la evolution” – ben ik klaar voor het sporten. Elisabeth komt ons zoals gewoonlijk ophalen met haar busje. Na het beleefdheidsgesprek komt ons project weer ter sprake en ik vertel wat we allemaal van plan zijn. Dan vertelt ze ineens dat ze enkele jaren terug zelf nog een klein bedrijfje in zeep had, maar dat ze het uiteindelijk had verkocht. Ergo, big mama hier weet zo ongeveer alles over het proces van zeep, de doorlooptijden, de machines, mallen, de kosten en opbrengsten. Waarom komt ze daar nu pas mee op de proppen, denk ik. Ach, eigenlijk maakt het ook niet wanneer ik haar tijdens het onderzoek uitbuit.

Don't feel like dancing
Is een plaat van de Scissor Sisters en tamelijk toepasselijk gezien de rol van kapper die ik vanmiddag nog innam. In tegenstelling tot wat de titel impliceert, brengen deze klanken je bewust of onbewust in beweging. Uitermate geschikt voor op de bar of midden op de dansvloer. Het is overigens niet deze muziek die uit de luidspreker knalt, maar muziek als 'Rhythm dancing' en 'Mister Vayne'. Ja, broer en neef, keer op keer genieten, haha. Isha heeft vandaag de ondeugende schoenen aangetrokken, want tijdens de oefeningen blijft hij dollen en geinen met ons. Zo nu en dan gooit hij er 'moves' tegenaan die de motoriek van de gemiddelde blanke te boven gaan. En hij weet het, de doerak. Ach, we hebben een goede training in een zeer ontspannen sfeer en dat is altijd prettig na een werkdagje.

Letter for Albert
“Albert, there is beer in the fridge. Feel free! I know you want it, haha. Mzungu,” staat geschreven op een klein papiertje dat ik op zijn bord leg. Met regelmaat is hij op rak voor een avondwandeling, naar vrienden of naburige kerken, waardoor hij vaak later eet dan wij. Dampende schalen vol vlees, rijst en groenten wachten op zijn thuiskomst. Terwijl ik met opgetrokken knieën en de laptop op mijn benen op het bed mijn verslagen bij zit te werken, tikt een knokkel enkele keren op de deur van onze slaapkamer. Het is Albert die me lachend het briefje overhandigt. Bart en ik schuiven mee aan tafel met muziek, regenwormen en voor ieder een flesje bier. De Indiër is vooralsnog de enige priester die ik ken die bier boven wijn prefereert. Wat dat betreft heeft hij stijl. Terwijl een paar potjes regenwormen spelen, goed fout dansen op Elvis en is het bier als een rustgevend balsem voor onze zielen.