DEEL 25: Ontwaken

DEEL 25:
Ontwaken

Background music for reading (www.youtube.com)
Tijdens het lezen is het luisteren van onderstaande muziek aanbevelenswaardig.
1. The Winner Takes It All - ABBA
2. Ce matin la – Air
3. Banana Pancakes – Jack Johnson

Who looks outside, dreams
... Wie naar binnen kijkt, ontwaakt. C.G. Jung is het brein dat schuilgaat achter deze uitspraak. En ik geloof in de waarheid ervan. Als ik de quote projecteer op mijn reis dan doet het me paradoxaal aan. Want om echt naar binnen te kijken, heb ik mezelf uit mijn vertrouwde omgeving moeten trekken. Ergens uit gaan om in te gaan. Het houdt verband met het antwoord zoeken op vragen met betrekking tot je leven en die antwoorden hoef je niet 'buiten' te zoeken; terug naar thuis en gij zult vinden, deel 21. Waar Tante José van mening is of was dat dit in tegenspraak schijnt te zijn met mijn drang om de wereld in te trekken met een rugzakje en een gebroken kompas, daar herken ik een zekere denkfout. Het woord 'thuis' draagt namelijk niet de definitie van een fysieke plaats, als in Schijndel of 's-Hertogenbosch, maar is een metaforisch thuis waarnaar je terug moet. Wellicht kom ik daar in mijn geval met een rugzak en een gebroken kompas.

Meeting in a restaurant
Het ligt wellicht naast de geijkte paden, maar voor mij werkt het uitstekend om te werken aan het strand, naast het zwembad, liggend op bed of aan een tafel in een restaurant tijdens een lunch of net wat. Dat prefereer ik boven kantoor en bureau. Misschien dat het minder inspirerende plekken zijn voor mij? Bart en ik begroeten Renatus in het restaurant tegenover het universiteitsgebouw waar wij regelmatig een plek in de docentenkamer bemachtigen. Het is er heerlijk koel en met zachte country-muziek op de achtergrond hangt er een ideale sfeer om enkele zaken met elkaar door te bespreken; de analyse van de value chain voor zeep en biodiesel; afspraken met KAMA en MED Jatropha Soaps; een project waarin Renatus, Bart en ik alsmede onze opleiding erg geïnteresseerd is; en privé zaken om elkaar nog beter te leren kennen. Sap, bier, snacks, muziek en overleg plaveiden de weg.

Are you sure..?
Het laatste pilsje in de koelkast heb ik beplakt met een boodschap aan de Indiër: “Are you sure, Albert?” Wat is het toch altijd lekker om op iemands geweten in te spelen en dan vooral dat van een priester. Jammer genoeg is het Yuda die het pilsje ontdekt voordat de priester dat doet en zijn luide lachen verraad de grap in de koeling. Albert komt kijken wat er aan de hand is en onze kok toont het bierflesje. Haast meteen kijkt de Indische man mijn richting uit terwijl ik er alles aan doe het masker van de vermoorde onschuld op te zetten. Het lukt me niet en we barsten allemaal in een lachen uit. Met vier maanden tijd heb ik genoeg gelegenheid om Albert een imago aan te meten en met zijn verjaardag in het vooruitzicht kan ik een klapper maken.

Failures contain more information than successes
Enkele dagen na de tamelijk teleurstellende ontmoeting met 'Gesloten Kneuzen BV Limited Corporation and Sons and Bitches' verbindt de afspraak zich met de uitspraak in een mail van mijn neef Ronny. Het heeft een vleugje 'ex malo bonum', een lichtelijk 'het glas is altijd half vol'-gehalte en het riekt naar 'iets is altijd meer dan het lijkt'. Bidco Oils and Soaps is een groot bedrijf, zoals ik al had gezegd, waar incompetente stropdassen geen kaas hebben gegeten van het fenomeen Open Innovatie. Waar ik al naar op zoek was, geeft Ronny me op een presenteerblaadje, de les die ik volgens Dalai Lama niet moet verliezen wanneer ik val. Ten eerste is Bidco niet zo een geschikte kandidaat als zij op het eerste ogenblik leek te zijn omdat zij nog niets met Jatropha heeft gedaan. En ten tweede, in navolging van het eerste, weet Bidco als groot bedrijf nog niets van Jatropha. Dat laatste is zeer gunstig voor ons om te weten. Want waar wij inmiddels heilig overtuigd zijn van de kansen die Jatropha biedt en waar het bewustzijn nog moet groeien omtrent de plant – hier werkt dat wel in ons voordeel – daar zijn de grote bedrijven in zeep nog niet met het product bezig. Ik ga de deur naar Bidco zachtjes sluiten met de bijkomende gedachte dat de kennis waarover Nederlanders van nature lijken te beschikken als het aankomt op handel een uitstekende match kan vormen met de kennis over zeep en de plant waarover de Tanzanianen beschikken.

Listen Godlisten
De vrijdag gaat grotendeels verloren op de universiteit waar we praten met Renatus, ideeën ventileren en ook Godlisten spreken onder het genot van een glas vers geperst sap. Er zijn een aantal machines voor de productie van zeep die we willen bekijken en bovendien wil ik er een en ander over weten; hoeveel kosten ze, hoe efficiënt zijn ze; hoe vaak moeten ze onderhouden worden; en hoeveel productie kunnen ze aan? In de loop van de komende week krijgen we waarschijnlijk de gelegenheid om die vragen aan een expert te stellen. In de tussentijd gaan we ons bezighouden met de value (cq. supply) chain van Jatropha. We hebben een overzicht van de keten en dat gaan we toetsen aan onze ervaringen en bevindingen in de praktijk met zowel KAMA als MED Jatropha Soap. De laatste is de vriend van Renatus en hij heeft met zijn bedrijf meer schakels van de keten in eigen beheer, dit in tegenstelling tot KAMA. Daarnaast verschilt ook de omgang van de bedrijven in kwestie en dat maakt het een interessante vergelijking. Met de inbreng van Renatus gaan we ook de keten voor biodiesel in kaart brengen, wellicht dat hieruit nog enkele interessante punten voor zeep naar voren komen. Het is ten slotte een product dat dezelfde grondstof als basis bestanddeel heeft en misschien dat de markten met elkaar concurreren.

As happy as only a child can be
Father Brian roept ons naar de eettafel voor het avondeten. Het valt me nog niet op dat hij iets in zijn hand heeft totdat hij er zelf over begint. “I received a lettre from your mother,” zegt hij met een geveinsd serieus gezicht dat een onderdrukkende glimlach verraadt. “Ah, what a surprise,” zeg ik op een toon die juist het tegenovergestelde verteld. “What did she tell about me.” Ik geef hem een voorzet op maat en ondanks zijn handicap toont Brian zich een scherpe spits. “That I should keep an eye on you, because you can feel quite free in what you think you can do.” Het zijn in elk geval geen leugens. “True,” repliceer ik lachend. Ook de priester moet nu lachen. “You have a funny dog!”De foto van de goede lobbes voor jong en oud, komt op de tafel te liggen; hij draagt de leesbril van, zo te zien aan de nog rechte pootjes van mijn moeder, en uit zijn bek steekt een sigaar van mijn vader. Ed, onze hond ziet er inderdaad erg grappig uit zo en bovendien intellectueler dan hij werkelijk is. Ik ben oprecht blij met de foto, want net zoals hij mij blijkt te missen, mis ik hem ook. In de maanden voor vertrek heb ik hem vaak uitgelaten.

Again as happy as only a child can be
Even spontaan als een hik ontstaat het idee om met Mama Elizabeth te gaan zwemmen op dertien hoog. We zijn er immers al een dag of drie niet meer geweest en daar we de zaterdagochtend al hebben gevuld met werk voor het onderzoek, is het een verantwoorde onderneming. Twintig minuten later zijn we met zijn allen onderweg naar het hotel. Op de kruising parkeren we even voor de supermarkt om koekjes en drinken te halen. Daar bekijk ik zoals altijd het rek met de films en doe ik net zo spontaan twee aankopen. De eerste dvd heeft alle Harry Potters, alle Home Alones en alle StarWars. De tweede heeft eenentwintig Disney films waaronder alle Lion Kings, the Little Mermaid en Beauty and the Beast. Terwijl ik afreken aan de kassa – ik koop in totaal 37 films voor nog geen 10 euro, you do the math – herinner ik me de woorden van mijn broer nadat hij op een ijskoude avond ook een impulsaankoop had gedaan: “Het maakt je helemaal warm van binnen.” Ja, absoluut waar. Laat nu de aarde maar vergaan, kan me niets schelen.

The dimension between dreaming and awakening
Nee, ik hang dan wellicht niet met pijnlijke knieën in de te kleine houten banken, maar ben desondanks toch enigszins aanwezig bij de ochtend missen. Vanaf zeven uur zweef ik tussen flarden van dromen en kerkgezang; niets is wat het lijkt maar het voelt desalniettemin fantastisch. Ik heb mijn kussen vast alsof het een geliefde van me is en ik vul de ochtend met het schetsen, inkleuren en leven van fantasieën om de dag goed te beginnen. Als een lamme pony met verwarde haren, die ik nog niet van plan ben bij te laten knippen, troon ik mezelf naar de ontbijttafel. Het zal rond half elf zijn als ik net mijn eerste hap heb genomen wanneer Father Kilian aanschuift voor brood en thee met melk, vlak voordat hij de mis voor de kinderen voorgaat. Ondanks dat hij verhoging heeft, staat hij toch op het altaar.

Six plates, five beers, four priests, three subects, two wazungu and one joker
Terwijl Bart en ik sinds het late ontbijt pas enkele uurtjes aan het werk zijn, ten behoeve van het onderzoek welteverstaan, verschijnt de gedrongen gestalte van Yuda in de opening tot ons kantoor. Zondagmiddag, tijd voor de lunch. De tafel; zes borden, omdat de twee priesters, waaronder Father Kilian, met ons mee eten; vijf flessen bier als nectar voor de priesters – wat dat betreft hebben ze een betere smaak dan de Goden, no offence; vier priesters om me heen, zou een redelijke bedreiging moeten zijn voor als semi-atheïst; drie onderwerpen van gesprek, namelijk politiek, bier en de gemeenschap; twee blanken; en één joker. In de geest van programma's als 'Opsporing Verzocht' en 'Vermist' luidt de omschrijving van de geïnterviewde getuigen in relatie tot laatstgenoemde als volgt: “We vonden hem tamelijk druk, ja, erg aanwezig, en hij schijnt van mening dat alles met enige macht belachelijk gemaakt moet worden omdat er zich anders enge toestanden voor doen.” Tjah. Het is een prettige lunch waarbij ik uit gebrek aan voldoende bewegingsruimte mijn glas aanstoot, waardoor een slok of twee verloren gaat en een vloek die begint met de letter 'G' mijn mond verlaat. Tamelijk ongelukkig in dit gezelschap, maar ik kom er mee weg. Wanneer ik toe kom aan het fruit, een schaal met sinaasappels, doe ik net alsof ik iets van de grond opraap. Terwijl ik dat doe stop ik de schil als een bitje in mijn mond en weer rechtop vraag ik serieus aan de priester naast me of ik misschien iets tussen mijn tanden heb...

Awakening
Het resterende deel van de middag besteden we aan het onderzoek. De informatie uit de voorgaande weken moet nog altijd op een goede manier verwerkt worden en de weekenden lenen zich daar prima voor. Hoe meer informatie we op de juiste plaats invullen, hoe meer mijn scriptie lijkt te ontwaken. Vlak voor het eten bel ik nog even naar thuis. Toevallig weet ik dat mijn moeder met haar zussen een dag weg is en dat geeft me de kans om ook eens mijn vader aan de lijn te hebben. Ik hoor dat het thuis goed gaat, dat Ed naar binnen zit te loeren en dat hij zo dadelijk samen met mijn broer uit eten gaat. Vervolgens vertel ik dat het hier goed gaat en dat ik alle vertrouwen heb in een succesvolle stage, dat het allemaal goed komt hier. Op het eind van het gesprek voegt mijn vader nog toe dat hij graag iets meer wil weten over Kibangu Parish en de mensen die daar dagelijks te vinden zijn. Daarvoor verwijs ik naar de Speciale Edities: Kibangu Parish waarvan het eerste deel al op de pagina staat. Veel plezier met lezen en als ook anderen graag nog iets specifiek willen weten, laat het me dan weten!