DEEL 31: Zeeptrip

DEEL 31
Zeeptrip

Note van de schrijver: dit deel leest sneller door de tijd en de reden daarvoor is simpel: ik heb een inhaalslag te maken.

Background music for reading (www.youtube.com)
Tijdens het lezen is het luisteren van onderstaande muziek aanbevelenswaardig.
1. American Pie – Don McLean
2. Stayin' Alive – New Cool Collective
3. Soaptrip – Boilerz (zie link onderaan verslag)

Sunday in five
Ontbijt. Geen elektriciteit. Lezen. Zwembad. Dat maakt vijf. Vanaf hier wordt de dag pas interessant. Het is middag, de stad zit zonder stroom en Bart en ik staan op het dak van Dar es Salaam in het zwembad. Aan de horizon kleurt de lucht grauw en grijs, onder het wolkendek hangt een sluier van waas; het regent hard. Landinwaarts boven de heuvelen blauwe lucht en stapelwolken. Het contrast is er. In zekere zin voel ik me als de hemel; zwart wit. Enerzijds voel ik me goed hier, maar anderzijds weet ik dat er een verjaardag gaande is van mijn broer waarbij familie aanwezig is. Daar was ik graag geweest. Toch ben ik er een beetje bij als ik hen bel en enkelen aan de lijn krijg. Het is goed bekende stemmen te horen. Het grijs omsingeld ons langzaam maar zeker en uiteindelijk barst de bui ook boven onze hoofden los. We zwemmen, want nat zijn we toch al, en lachen om de situatie. Overigens is er van donder en bliksem geen sprake en dus zijn we niet dom bezig. Wij tweetjes op het dak, het voelt meesterlijk...

Good evening Schijndel
In de avond bel ik nog een keer naar thuis; er is andere familie en die wil ik ook graag horen. Na ons mam die de telefoon al aan haar oor heeft voordat ik bel, alsof het een zesde zintuig is, spreek ik kort met Tante Marjo en Neef Danny. Het beltegoed en de verbinding staan me helaas niet toe langer te praten, maar toch ben ik erg blij met de minuten die ik had. Neef Danny heeft samen met Broer een nummer gemaakt voor mij, of over mij in elk geval, en ik kan gewoon niet wachten om het te luisteren. Helaas is dat pas morgen omdat ik geen toegang tot het internet heb. De avond gaat verder voorbij met een pint, mijn broer is immers jarig, en een film met een interessant concept: Vantage Point. Aanrader voor de liefhebber.

Stupid words
Let eens op, ze bestaan. Stomme woorden. Volledig. Als je er eens goed over nadenkt dan is het een belachelijk woord. Het is opgebouwd uit twee segmenten, namelijk: vol en ledig. Ik geloof niet dat ik nu nog de contradictie hoef uit te leggen, wel? Hoe kan iets vol en tegelijk ledig (leeg) zijn? Een letterlijke opvatting is mogelijk dat iets vol-ledig is, oftewel, een iets is vol met niets. Echter is dat niet wat wij ermee bedoelen, want wij gebruiken het woord als in compleet, oftewel vol en niet ledig of vol-ledig. Vredesstrijd. Nog zo iets. Welke belachelijke nar heeft dat eigenlijk bedacht? Ik vind het zo mogelijk het meest idiote woord dat de mens ooit heeft verzonnen, al strijd het met 'eerwraak' om de oppermacht. Kom nou toch op, strijd impliceert toch geen vrede en als je strijd inzet om vrede te bewerkstelligen duidt dat eerder op onvermogen dan op vermogen; want woede begint waar het verstand ophoudt en woede en strijd zijn in mijn optiek te nauw met elkaar verbonden begrippen om los van elkaar te stellen. En eerwraak, wel, in wraak vindt men geen eer en in eer nimmer wraak. Ik geloof dat egowraak een veel passender woord is voor de intentie waarmee het hand in hand schijnt te gaan in onze wereld.

Comparing cats and dogs?
MER – mijn opleiding – is als grootmeester Cocu; zijn kracht is tegelijk zijn zwakte. Mijn voetbalheld is namelijk een dermate goede voetballer dat hij op elke positie in het veld inzetbaar is. Een beetje MERder is dat in zijn (brede) 'veld' ook. Waar Cocu tijdens zijn carriere wel eens last van had, was dat 'specialisten' de voorkeur kregen op hun plek boven hem. Zijn kracht werd zijn nadeel en het is niet ondenkbaar dat het voor MERders ook zo uit kan pakken. Toen Cocu echter zijn een extra dimensie aan zijn all-round kracht toe wist te voegen door een groot leider en aanvoerder te bekomen, was zijn plek bezegeld. Moraal van dit verhaal is dat all-rounders bij wijze van spreken fifty-fifty kansen maken en dat het wellicht noodzakelijk is een USP (unique selling point) ter onderscheiding – en wat toch een zekere mate van specialisatie impliceert – te ontwikkelen, waardoor de kansen ietwat gunstiger uitvallen. Net als Cocu heeft gedaan dus.

Free runners
De ochtend gaat en het lipje van de middag gaan voorbij op de universiteit; ik beantwoord weer wat mails, extraheer informatie en trek het nummer van Broer en Neef Danny uit mijn bijlage. Vette shit, kan ik je wel zeggen, maar daarover later meer. In de namiddag tonen we ons weer bereidt om te gaan sporten. Vervoer is niet aanwezig omdat Mama Elisabeth niet in de stad is voor een aantal dagen en daarom besluiten we het maar op een lopen te zetten. Muziek in de oren – Soaptrip, Four, et cetera (dat geldt voor zowel mij als voor Bart overigens) – en in galop de heuvelen door. Het is een afstand van drie kilometer die we met speels gemak overbruggen onder de twaalf minuten. Waarom twaalf minuten? Wel, de beroemde Cooper-test meet hoeveel meters je aflegt in die tijd en drie kilometer is een als het ware een psychologische grens. Lichtvoetig, solide en in keurige houding jagen we door de heuvelen, slalommend tussen de Tanzanianen door die soms lachen maar vaak bevreemd toekijken. Ik zie ze denken dat dit het polepole-principe geen eer aandoet, maar ik heb er lak aan. Een doel, Kilimanjaro. Na het hardlopen in de buitenlucht vullen we de twintig minuten wachttijd voordat de 'uithoudingsvermogentestende' aerobics les begint met lopen op de band op een snelheid die tussen lopen en rennen in hangt. Twee uur later – na de aerobics en lichaamsoefeningen – ben ik voldaan. Kom maar op Kili, ik drink je rauw. Gheghe.

Strange but true paradox
Het is vreemd. Doordat ik mijn horizon meer dichterbij haal tot het Nu, verruim ik hem juist. Meer bezig zijn met vandaag in plaats van vandaag bezig zijn met morgen is wellicht de beste omschrijving. Als je te ver vooruit kijkt, dan gaat vandaag met momenten ongemerkt voorbij. Dat is zonde. Het is als de bekende woorden 'terwijl we plannen maken, gaat het leven voorbij'. En in zekere zin is het waar. Vooral in Dar es Salaam, waar het regenseizoen ongegeneerd plannen letterlijk en figuurlijk in het water gooit. Kijkend naar de dag na morgen, verdrinkt vandaag onder je ogen. Nee, dat vermijd ik hier, want met de horizon vlak voor mijn neus zie ik ineens veel meer.

Happy birthday dear Albert...
Eigenlijk willen Bart en ik het Indische feestvarken net na twaalf uur overvallen met het bierpakket dat we voor hem hebben gekocht en het hele weekend zorgvuldig uit zijn gezichtsveld hebben onttrokken. Maar net nu we heel toepasselijk met Soaptrip de film Fear and Loathing Las Vegas onder het genot van gerstnat afkomstig van de Serengetische vlakten, besluiten we het toch maar niet te doen. De film is als een drug en ik voel me toch wel 'zwalkend'. Nee, morgen is er weer een dag. In de ochtend feliciteren we onze vriend en gaan we naar de universiteit. Het is een vruchtbare ochtend daar ik Groene Rolf spreek via skype en daarna Katherine Fulgence en Dr. Olomi weer eens zie in het kader van het project dat Bart, Renatus en ik zijdelings ontwikkelen; een Student and Research Centre. Een kenniscentrum dat voor studenten en onderzoekers een centrale plek biedt voor een uitgebreid netwerk en alle benodigde kennis voorhanden om een succesvol verblijf te bevorderen.

The long walk
Middag. De zon steekt fier boven witte wolken uit en steekt hard af tegen de helderblauwe lucht. Vandaag niet sporten omdat Bart lichte spierpijnen heeft, maar uitlopen van gisteren. Van de universiteit terug naar Kibangu. Dat is ongeveer een uur lopen. Gelukkig heb ik geen spierpijn maar na het lange, intensieve sporten van gisteren ga ik vandaag mijn geluk niet over de grens duwen. Ik vind het goed zo. De middag gaat weer eens voorbij in ons kantoor; Wazungu Compound Limited. Een laag stof ligt als een deken over het bureau en de losse papieren heen. Dat zou me stof tot nadenken moeten geven, maar ik sta er niet bij stil. Overigens is onze kamer op deze dinsdag alweer een chaotische puinhoop – klinkt als een ronde bal ik weet het – na zondag nog opgeruimd te zijn door ons. Bart wil weer opruimen maar twee theorieën die niet zozeer op elkaar aansluiten maar desalniettemin overtuigend genoeg blijken, krijg ik die akelige gedachte uit zijn hoofd. De eerste theorie stelt dat, als onze kamer zo snel weer een rotzooi is, het de Wil van God is en dus zinloos om op te ruimen. En de tweede theorie luidt als volgt: opruimen heeft een psychologisch effect en ruimt meer nog en belangrijker dan de kamer, je gedachten op. Daarmee wil ik zeggen dat opruimen alleen zin heeft als je behoefte hebt je gedachten op een rij te zetten. Wel, dat heb ik even niet...

Soaptrip
... is een psychedelische plaat vol van giftige dromen, schuivende tapijten en kantelende objecten ofwel dat met andere woorden over mijn ervaringen hier en 'zeep' gaat, gemaakt door het illustere koppel Broer en Neef Danny; Boilerz. Wellicht zonder dat zij het beseffen, hebben zij mijn ervaring van de malaria-weken en al wat zich daarvoor en daarna afspeelde akelig dicht benaderd. Bedankt, Broer. Bedankt, Neef Danny, a.k.a Kitl 0. Zowel zeer welkom als zeer treffend tijdens deze zeeptrip in het verre Dar es Salaam. Mijn reismakker is ook dol op het nummer en eerlijk gezegd stormt hij dezer dagen mijn top tien binnen om zich even akelig dicht bij 'Four' te nestelen. Overigens lijkt het me wel zo eerlijk als de lezers en lezeressen ook mee genieten van de soaptrip: www.myspace.com/boilerzmusic. Want waar woorden bij wijze van spreken linksom de ervaring beschrijven, doet de muziek dat rechtsom.