DEEL 33: Hemel van Vrede

DEEL 33
Hemel van Vrede

Background music for reading (www.youtube.com)
Tijdens het lezen is het luisteren van onderstaande muziek aanbevelenswaardig.
1. Kokomo – The Beach Boys
2. I Get Around – The Beach Boys
3. Good Vibrations – The Beach Boys
(Bovenstaande nummers ademen de sfeer van deze vrijdag)

Heaven of Peace
De wind heeft er vrij spel, de natuur toont er een van haar vele mooie gezichten, de mensen voelen zich er uitgelaten en vrij, jong en oud wandelt, zwemt en komt er samen; Oyster Bay, hemel der vrede, Dar es Salaam. Koko Beach. Toeval, de wind en voeten zonder kompas hebben ons naar deze adembenemende plek van rots, vegetatie, zee en zand gebracht. Uhuru, vrijheid. Als kind wandel je over smalle richels, speel je uren in het zand gedreven door pure fantasie en lig je op je rug in het gras naar voorbij drijvende wolken aan de hemel te staren; daar is een konijn, daar een leeuw en, kijk, daar is een ontluikende roos. Wolken zijn eigenlijk gewoon wolken, maar met de fantasie van een kind nemen ze elke vorm aan. Als de wens die de vader van de gedachte is. Verrijking. Net als met wolken werkt het ook zo met een heldere sterrenhemel, geloof ik. Alle denkbare en ondenkbare vormen omringen ons altijd. Maar zoals dat zo vaak gaat met sommige dingen verdwijnen ze onmerkbaar en zwijgend naar de achtergrond. Hoe het gebeurt, weet je niet en dat het is gebeurd, besef je pas later. Langzaam, vergankelijk, natuurlijk. Sommigen noemen het volwassen worden, anderen ontgroeien. Toch sta ik er even bij stil terwijl ik op de rots sta met oneindig blauw aan de horizon en de wind door mijn haren. Witte stapelwolken ontheffen zich ontzagwekkend boven de oceaan als een onaards verheven trap naar het paradijs. Ja, ergens bovenaan moet een gulden, gietijzeren poort zijn waartussen gouden zonnestralen je met een warm welkom binnen halen. Dat gevoel heerst op dit moment met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Het kind in me kruipt voor de volwassene in mij en plots zie ik weer overal vlinders, leeuwen en bloemen aan de hemel. Nostalgie. We nemen allebei enkele minuten voor onszelf - om alles helemaal vrij en leeg te maken - en ik weet welke muziek ik nu wil horen; een mespuntje melancholie mengt zich samen met de oersoep der nostalgie en plots is daar kippenvel over heel mijn lichaam. Nee, het is niet de wind, want daarvoor is het te warm. Het is alles samen; de muziek, de wind, het uitzicht, het vrije gevoel. Bart merkt de reactie van mijn huid op. "Four?" vraagt hij. Ik glimlach slechts. "Ja, he," stelt hij terecht vast, "machtige plaat is dat toch..."

Zes uur eerder...

Late evening, early morning
Het is nog geen acht uur als de mobiele telefoon, die buiten bereik van ons beiden ligt, ons al voor de wekker wekt. Ons systeem is een beetje als dat van een vader en moeder die net een baby hebben. Nu moet ik eruit. Het is Renatus die belt naar aanleiding van ons bericht gisteravond, toen vond meneer het te laat om nog te bellen en eerlijk gezegd vind ik het nu te vroeg. Hij vertelt dat hij druk is met zijn boerderij en de komende dagen even geen tijd heeft. Nadat ik heb opgehangen vertel ik Bart dat ik het wel heb gehad met afspraken maken. Daar komt alleen maar uitstel en wellicht afstel van. Nee, sinds enkele dagen hebben we een nieuwe strategie die ons meer deuren gaat openen; zonder afspraak en spontaan op bezoek gaan. Dat heeft ons gisteren drie relevante contacten opgeleverd. Na het ontbijt spenderen we eerst een uur of wat op de universiteit om vervolgens ons export contact op een bezoek te trakteren. Per daladala en bajaj belanden we voor de ijzeren poort waarachter AGS Fraser kantoor houdt. De bewakers stellen hier ook niets voor en na een woordje Swahili gewisseld te hebben, lopen we over het terrein naar het kantoor.

White and Pernin
Andrew White, een Indische Australiër met een Tanzaniaanse vrouw, verwelkomt ons hartelijk samen met zijn compaan Vincent Pernin, een Fransman die jaren in Benin heeft gezeten. We bespreken de exportkant van ons project en de mannen laten een goed gevoel bij me achter; ze doen niet aan corruptie en ze regelen alles vanaf het ambachtelijk bedrijf tot de havens van Rotterdam of Antwerpen of de luchthaven van Amsterdam. Vincent mailt ons een overzicht met een schatting voor de prijs en een lijst van documenten die we nodig hebben. Tijdens het gesprek noemde Andrew de Nederlandse organisatie SNV, Stichting Nederlandse Vrijwilligers, een stadsregio verderop, en nu hij toch in de stad gaat lunchen wil hij ons best een lift geven. We hebben toch geen plannen voor de middag en dit spontane domino-effect is waarnaar we op zoek zijn. Na een gesprek met Andrew over wereldpolitiek, Obama en ongelijkheid stappen we uit bij SNV. De beste man loopt zelfs even mee naar binnen om ons te introduceren en daar hebben we weer een deur geopend. Heerlijk bezig zijn volgens de Griekse kalender bevalt me uitstekend.

Just wandering around
Na de korte ontmoeting met SNV – nuttige informatie opgedaan maar echt veel kunnen de mensen die we hebben gesproken nog niet voor ons betekenen – genieten onze voeten de vrijheid en plukt onze ziel daarvan de vruchten. We dwalen nu door een villa wijk, met huizen waarin internationale mensen als diplomaten en doktoren slapen, en we komen langs een internationale school waar kinderen van genoemde mensen op een veld aan het voetballen zijn. Mijn vingers vouwen zich om de spijlen van de gietijzeren poort die mij ervan weerhoudt het gras op te rennen en mee te doen. Gebiologeerd zie ik hoe het jonge grut zich uitleeft en, ja, het kriebelt in mijn maag. Niet zo erg als voor een wintersport met lange latten door maagdelijk wit. Maar toch. Kinderen, op hun leeftijd doet ras, afkomst en geloof er nog helemaal niet toe; bruin speelt met blank en blank met bruin. 'Neem een voorbeeld aan je oudere, volwassen broer' en 'luister naar je ouders, want zij hebben gelijk en zij hebben levenservaring'. Kan allemaal wel zijn, maar nee, het hoort net zo vaak andersom te zijn, want ik geloof dat juist kinderen vaak het beste voorbeeld voor volwassenen vormen.

Caught by coincidence
Eenzame, blonde moeders, vrouwen van diplomaten en andere hoogwaardigheidsbekleders in deze luxe wijk, passeren ons in te dure auto's. Ik beeld me in dat deze vrouwen er een geheim tweede leven op nahouden, zo ver van hun werkelijke thuis. Tenminste, dat zie ik regelmatig in films en die zullen toch wel een kern van waarheid bevatten? Toeteren trekt me uit mijn mijmeringen en een jeep stopt naast ons in de berm. Het raam schuift naar beneden en dan hoor ik een bekende stem: Andrew White. “Where are you guys heading for?” vraagt hij met een Australische tong. “Nowhere...” antwoord ik naar eerlijkheid. Het is ook zo, we dwalen maar wat rond. “Ah, okay,” zegt Andrew na een moment van denken. “I could bring you to the sea, it is just up ahead and it is the most beautiful place in Dar es Salaam.” Wij zijn nieuwsgierig. “I am talking about Sea Cliff at Oyster Bay; Koko Beach.” We bedenken ons geen moment en stappen in.

Zo zijn we op Koko Beach terecht gekomen, zes uur later...

Good vibrations
Strandzand kriebelt tussen mijn tenen, wind waait als zuchten van verkoeling door mijn haar, langs mijn benen en onder mijn shirt. Deze plek vult de zintuigen. Overal zie ik groepjes bij elkaar zitten, in het water of in de schaduw van rotsen en bomen. Het leven is goed hier, dat merk ik aan alles; lachen, samenzijn, plezier, ontspanning, aangename overweldiging van de schoonheid van moeder natuur. Vandaag is ze deze kleine wereld genadig. Vanaf een afstand zijn de over het water hangende rotsen ook mooi. Vlak daarboven, zo lijkt, hangt een luchtkasteel van wolken als een eiland boven het azuurblauw. Het zijn van die momenten waarop alles perfect lijkt te zijn; alles tezamen een fonkelende diamant in de hemel van vrede.