C: Onderzoek en nieuwe vrienden

DEEL C:
Onderzoek en nieuwe vrienden

Going wild!?
Enkele kilometers ten westen van Arusha stromen wateren, diep en koud van blauw en groen, tussen bomen, planten en struiken met wortels in rood en donkergroen zand van grote hoogten naar lage diepten; de witte bladeren van de overhangende takken van naamloze bomen raken met elke zucht van de wind zachtjes het water aan dat zilver weerkaatst in de middagzon – kringen ontstaan, groeien en weerkaatsen tegen de oevers; de schaduw klimt met het vallen van de avond langs de begroeide, glooiende hellingen van de berg omhoog naar de rotsen die een ruige kam vormen: Mount Meru, Arusha. Met deze grootmacht achter ons nemen we samen een besluit, unaniem, al is dat niet moeilijk als het twee personen betreft, in de zekere wetenschap dat we minimaal twee weken, en waarschijnlijk iets langer nog, van 'huis' weg zullen zijn. Geen van beiden zal zich scheren zolang we weg zijn van Kibangu Parish, niet in Arusha, niet in Moshi en al helemaal niet op de Kilimanjaro. Ik ben toch altijd al benieuwd geweest hoe een baard, of iets dat daar in elk geval in de buurt komt, me zou staan en in dit land en onder deze omstandigheden kan ik dat in alle rust uit proberen. Mijn vingers glijden langs mijn kin en onder mijn neus door; harde, ruwe stoppels komen al aan de oppervlakte en ik trek een scheve glimlach. Dit kan nog leuk worden. Tom Crusoë..?

Hello Henri
Na al wat mail en sms over en weer gestuurd te hebben met deze man, gaan we hem vandaag voor het eerst, en wellicht voor het laatst ook, in levende lijve ontmoeten; Henri van der Land, directeur van KAMA, een joint venture tussen Kakute Ltd. (een bedrijf in Arusha dat zich met de productie van Jatropha zeep bezig houdt) en Match Maker Associates. In onze zoektocht naar de meest ideale organisatie om mee samen te werken, stuitte ik een maand of wat geleden op KAMA en de komende dagen zal ik bepalen of dit bedrijf daadwerkelijk onze top-of-the-list moet zijn. Te voet en zonder veel moeite vinden we het kantoor en zoals we het onszelf de laatste weken hebben aangemeten lopen we zo naar binnen, langs de secretaresse af. Het is geen asociale of arrogante houding, nee, het is zelfverzekerd en spontaan. Dat klinkt in elk geval een stuk positiever. Overigens hebben we een afspraak met Henri vandaag. Voordat we onze contactpersoon de hand schudden, ontmoeten we een jongen genaamd Mark en een oudere man onder de naam Adje Bitterbal. Deze naam is hem toebedeeld wegens zijn voorliefde voor bitterballen. Het gesprek dat volgt met Henri is voor mij weliswaar zeer interessant, maar voor jullie lezers een gerechtvaardigd moment om af te haken en dus ga ik direct door naar de conclusie: KAMA is het meest ideale bedrijf om mee samen te werken in Tanzania.

Pizza and watermelon
Na de goede ontmoeting met Henri en de nadat we voor de volgende dag een afspraak met de manager van de fabriek hebben ingepland – waarvan we alle informatie krijgen die we verlangen – zijn we van mening dat het tijd is voor de lunch en om precies te zijn voor pizza! De dag ervoor zag mijn scherpe oog een bord met daarop de letters 'Pizza Hut' staan, weliswaar verscholen in het struikgewas, maar niet genoeg om aan mij te ontkomen. Dat soort dingen zie ik nu eenmaal en het tellen van de McDonalds restaurants op de weg van Schijndel naar Mayrhofen heeft me geholpen mijn oog te trainen. Dat zijn er 29 trouwens, mits je rijdt over Venlo, Köln, Koblenz, Frankfurt, Nürnberg, München, Mayrhofen. De pizza is heerlijk en bovendien weet Bart me te verrassen door bij de ober een watermeloen voor me te regelen. Nog heerlijker! Dan gebeurt er iets waarvoor geen enkele jongen cq man zijn oog hoeft te oefenen; twee meiden met een Europees uiterlijk en goede verhoudingen zetten zich neer aan de tafel tegenover de onze. Bart en ik nemen even later de twee lege stoelen en we raken in gesprek. Meiden uit Duitsland, zo blijkt, en ze zijn best aardig maar toch is daar die gezonde waakzaamheid die men sinds zestig jaar heeft ontwikkeld tegen dit buurland. Nee, dat is in het verleden natuurlijk en na een kort maar gezellig gesprek spreken we tussen neus en lip af elkaar wellicht later vandaag nog in de 'Via Via' te ontmoeten, een bar/restaurant in Arusha.

Go, try and get lost if you can!!
Na de lunch hebben we nog enkele uren te gaan tot aan het avondeten. Deze verloren uurtjes nemen we graag ter hand om wat meer van de stad te zien. Aangezien het geen overdreven grote stad is, besluiten we per voet rond te dwalen; van oost naar west, van zuid naar noord, et cetera. Wij wazungu (blanke mannen) trekken blijkbaar makkelijk de aandacht, zonder ons daar naar te gedragen, want de straatverkopers komen op ons af als vliegen op een hoop stront. Niet wetend hoe irritant ze zijn en hoezeer ik hen al het duistere in de wereld toewens, blijven ze met ons meelopen. Waarheen we ook gaan. Ik vraag me eerst in stilte af welk deel ze van hapana (nee!) ze niet begrijpen en uiteindelijk vraag ik het de jongens zelf. De blikken op hun gezichten zijn goud waard. Verontschuldigende woorden struikelen over hun lippen en ik verwelkom ze genoegzaam in mijn oren. Niemand wil dom lijken, zelfs zij niet, en dus wandelen ze eindelijk de andere kant op. “If you want to buy, you can find us here,” roept een van de jongens met de tekeningen me na over zijn schouder. Ik knik maar denk 'raak toch verdwaald' en zeg: “Well, I think you will find us...” Of het hard genoeg was, weet ik echter niet.

The Irish Simon and the Canadian Gina
Terug in het Meru Inn, precies op tijd voor het avondeten, schuiven we aan tafel bij een oudere man uit Ierland met een ruige baard – sorry, dat zal ik in drie weken niet presteren, haha – en een meisje van mijn leeftijd uit het verre Canada. Zo gaat dat als je op reis bent, schuif maar aan tafel en er komt vanzelf een zeer interessant gesprek op gang; ongeacht het niveau is het altijd vermakelijk. Na de beleefdheidsgesprekken volgen de grappen, sommige te flauw om te noemen maar ik zal er enkelen proberen te delen met jullie. Veel Tanzanianen zijn vaak meteen 'verliefd' op je en willen met je trouwen, zo maakte Gina mee, die eerlijk is eerlijk een knappe meid is, dat een jongen op haar af stapte in een bar. Hij gokte dat ze uit Scandinavië kwam en wilde haar daarom graag in Praag ontmoeten om met haar te trouwen. Wel, met het Scandinavische kan ik nog inkomen gezien haar blonde haren en blauwe ogen, maar ondanks mijn belabberde topografie weet zelfs ik nog wel dat Praag daar niet te vinden is. Goed, deze grap blijft er de hele avond in, verweven in serieuzer gesprekken over Aids (Simon is dokter en aan het promoveren op dat gebied, zeer leerzaam), straatkinderen en ontwikkelingshulp. “Simon, are you from Germany?” - “No, I am from Ireland.” - “Ah, so you are form Iceland! Can I meet you in Helsinki?” En zo verder, een dozijn aan varianten, vanzelfzwijgend.

The oversexed Indiër
Na een heerlijke spaghetti zetten we onze gesprekken voort en bestellen we een biertje. Aan de tafel rechts van me zie ik een Indische man alleen zitten, dus ik nodig hem uit aan de tafel en biedt hem ook een bier aan. De man, van begin dertig en een hangbuikpensje, is me dankbaar. Hij wurmt zich al snel in het gesprek dat Gina en ik voeren – over thuis, studie, relaties – en stuurt het zonder omwegen naar de slaapkamer en al wat daar kan gebeuren tussen de lakens. Hij vraagt aan Gina of ze een vriend heeft en wanneer ik de twijfel in haar ogen opmerk – zal ik eerlijk zijn en 'nee' zeggen of liegen en 'ja' zeggen – schiet ik haar te hulp, uit een groeiend schuldgevoel over hem uitgenodigd te hebben. “Yes, she has one, and she loves him very much I can tell you,” zeg ik. Terwijl de man me met grote ogen aankijkt, van verbazing of weet ik veel wat, slaakt Gina een dankbare zucht van verlichting op de achtergrond. Dan wil hij weten hoe lang ze hier is, vier maanden net als ik, en dan beweert hij dat haar 'vriend' waarschijnlijk vreemd gaat en dat zij dat dus beter ook maar kan doen. Gina en ik leggen hem uit wat wederzijds vertrouwen is. Goed, zo gaat het nog een tijd door en het is duidelijk dat de Indiër oversekst is en al een tijdje 'droog' staat. Ik kan mijn lachspieren nauwelijks bedwingen als hij me tegen het eind van de avond vraagt of ik hem 10.000 Tsh. (7 euro) wil lenen zodat hij naar de hoeren kan. Nee, sorry, daar help ik je niet mee. Ten eerste omdat ik weet wat 'lenen' hier werkelijk betekent en ten tweede omdat ik niet veel op heb met die branche. Net voordat we uit elkaar gaan en elkaar een goede nacht wensen, valt mijn oog op een papiertje dat de Indiër heeft laten slingeren; een telefoonnummer met als bijschrift, 'a good whore'. Hm'm, ik zou mezelf niet zijn als ik daar geen misbruik van zou maken. Ik onthoud het nummer en stuur de dame in kwestie een sms uit zijn naam: “Habari za usiku? Shilling gapi? 5.000 ok? Tahmed.” Net wanneer ik denk niks meer terug te krijgen en mijn oor tegen het kussen druk, piept de telefoon. Haha. “Hapana, 10.000, Angelica.” Gheghe... Welterusten.

KAMA revealed
Ik sta de volgende ochtend op in de wetenschap dat het een zeer vruchtbare dag kan worden voor wat betreft mijn scriptie en nog diezelfde ochtend krijg ik de bevestiging. De productiemanager gaat me alle informatie geven die ik wens. Gevolg is dat we van 's ochtends tot 's avonds in en rond de fabriek in de weer zijn; proces, materialen, inkoop, kosten, kwaliteitscontroles, productie, de hele mikmak. Tussendoor nemen we soep en rijst met kip om vlug weer door te gaan waar we gebleven waren. Vel na vel kalk ik vol en de wijzers op de klok draaien gestaag door. Ik neem foto's voor in het verslag en zie met eigen ogen hoe het proces van zeep zich in werkelijkheid voltrekt. Tevreden keren we terug naar het hotel waar we aan tafel gaan met Simon, Gina, Mirjam en Inrika. Ja, het wordt hier met de dag gezelliger en drukker en Bart en ik blijven trainen voor de Kilimanjaro door het gelijknamige bier stug te blijven drinken. Ik raak in gesprek met de Zweedse dames en ontdek dat ook zij in Tanzania zijn om af te studeren; ze schrijven een verslag over Zweedse bedrijven die ontwikkelingshulp bieden aan Tanzaniaanse, kleine bedrijven, zoals georganiseerde boeren en vrouwen, over alle ins en outs, goede en slechte dingen. Interessant, want ontwikkelingshulp is meer dan het lijkt op het eerste oog en het negatieve imago dat het vaak draagt samen met het geiten-wollen-sokken gehalte is kortzichtig. Er komt zoveel bij kijken. Deze avond worden we vrienden met de meiden en moeten we helaas afscheid nemen van Simon die alweer verder moet trekken door het land.

Sleep tight and dream of the Big Five tonight
Gina besluit tijdens het bier na het eten dat ze de volgende dag voor enkele dagen naar Moshi gaat en de Zweedsen gaan voor onderzoek naar een Masai-dorp, om ze te leren hoe ze bomen het beste kunnen planten. Dat belooft een leuke ervaring te worden, zo komen we tot de conclusie. Ondanks de mooie vooruitzichten van de dames, zijn het Bart en ik die hen allen overtreffen door aan te kondigen dat wij de volgende dag in de Ngorongoro-krater door gaan brengen. Kaken zakken richting de grond, niet eens door toedoen van de zwaartekracht of de alcohol, nee, het is pure jaloezie en mijn makker en ik genieten met volle teugen. En de dames weten het, want we doen geen moeite onze grijns in te korten. De avond rolt langzaam naar een einde en Bart en ik wensen Simon het allerbeste toe en op zijn beurt wenst hij ons een onvergetelijke reis door de krater, het achtste wereldwonder toe. Goedenacht en, hopelijk, tot wederziens.