D: Het Achtste Wereldwonder

DEEL D
Het Achtste Wereldwonder

Circle of Life
Een bijzonder meesterwerk van Moeder Natuur daar er de dieren leven in rust en vrede, zonder de mens die het evenwicht van de cirkel des levens, zoals die daar zich elke dag perfect voltrekt, tracht te verstoren; de vogel cirkelt rondjes om de zon, alert van al dat zich ver onder hem beweegt, maakt af en toe een vleugelslag om vervolgens een scherpe duikvlucht te maken naar zijn prooi. Het is eten en gegeten worden, zo is het en zo hoort het. De leeuw is er koning, de olifanten zijn er waarachtig, de nijlpaarden beresterk, de hyena's sluw en de zebra's en buffels zijn er in grote getalen naast alle andere soorten van leven in deze vallei die eens, in vroeger tijden, een berg was; de Ngorongoro-krater.

(Nota bene: Bart en ik hebben de avond, tot in de nacht, ervoor samen met Simon en Gina 'um lekker dur getrokke' en dus voelen we ons nog een beetje brak in het schemerdonker.)

Beitske and Sabine
De jeep heeft ons door de vroege ochtend naar de krater gereden, met links en rechts in het oog springende Masai-dorpen, door de rijzende zon van blauw, naar rood, naar oranje verlicht. We verkeren in het gezelschap van een Nederlands en een Belgisch meisje; Beitske en Sabine. Ze hebben enkele maanden in Kenya in een stichting gewerkt voor de opvang van straatkinderen. Een uiterst leerzame ervaring. De hele weg spreken we over onze ervaringen en, natuurlijk, vallen we van verbazing in verbazing. Om de natuur en om de verhalen die we elkaar vertellen. Twee uur later volgen we de weg omhoog naar de rand van de krater, vanwaar we zullen afdalen naar het rijk der dieren. Vlak na de toegangspoort verrast een kudde of roedel apen ons door de weg te versperren; her en der op het asfalt zit apen alleen of in paren zichzelf of elkaar te vlooien of om te spelen. Eigenwijs als ze zijn blijven ze zitten waar ze zitten en gelijk hebben ze, want geen haar op ons hoofd denkt eraan deze koddige beesten te laten schrikken of überhaupt iets aan te doen. Terwijl wolken nog laag boven de jeep hangen, waardoor het uitzicht op de krater tijdens de klim vooralsnog in een dichte nevel is gehuld, werk ik het laatste stuk ontbijt naar binnen; een boterham met pindakaas van Beitske. Nood breekt wet, want normaal gesproken eet ik geen pindakaas.

Dazzling descending
Op de rand van de krater merk ik verheugd op dat de zon het wint van de wolken en langzaam maar zeker smelten de stralen alle mist weg. Links toont zich een mooi uitzicht op onbewoond binnenland, goed, waar alleen enkele Masai-hutten staan en waar zij hun kuddes drijven. Primitief. Dan buigt de jeep naar rechts af en krijgen we steeds meer zicht op het achtste wereldwonder die zich als een groene badkuip onder ons kinderlijk enthousiast oog uitspreidt. Nooit verder dan het oog kan zien, strekt deze vallei met wateren, bomen, gras en planten zich uit in alle windrichtingen. Het dak gaat open en onze hoofden steken allemaal naar boven in de wind om alles zo goed mogelijk in ons op te kunnen nemen. Onze gids begint aan de lange afdaling en al snel valt mijn oog op de eerste dieren; zebra's en buffels in grote kuddes. Een zwart-wit of wit-zwart – wie verlost me van dit raadselachtig raadsel – paard solliciteert vrijwillig tot zebrapad, maar de gids is genadig en stuurt de jeep rustig om het grazende dier. Het kijkt nog niet op of om van onze blije aanwezigheid. Nee, net als de buffels gedragen zij zich niet anders als anders. Geloof ik, althans...

Amazing animals
In de uren die volgen – als ik er op terug kijk gingen ze als in een roes aan me voorbij – aanschouw ik in alle rust en met gepaste verwondering bijna alle verschillende soorten dieren in de krater; watervogels, hyena's, olifanten, impala's, zwijnen, struisvogels, nijlpaarden, neushoorns, een leeuw met leeuwin en andere dieren die ik met mijn beperkte kennis niet bij naam kan noemen maar me inmiddels wel visueel in kan beelden. Het is puur genieten van de natuur en bovendien is het erg gezellig met Beitske en Sabine en Mwinyi. We grappen en grollen, klikken en filmen, terwijl de jeep van oost naar west, van noord naar zuid en kriskras de hele krater doorkruist. Ik kan duizenden woorden kwijt aan deze dag maar die zullen nooit opwegen tegen de ervaring die ik heb gehad en tegen al het beeldmateriaal dat ik heb genomen daar. Als schrijver wil ik jullie lezers daarom nu slechts aanbevelen de ogen te sluiten en de mooiste vallei voor te stellen; met dieren her en der verspreidt en door elkaar; met bomen waarvan de bladeren wuiven in de wind; met rivieren die helderblauw stromen door de vallei en ontelbaar veel levensvormen bevatten; met azuurblauwe lucht waarin wolkjes als makke schapen draven en met de zon als hun herder; en met de vallei ruggen, groen aan de voet en verder naar boven toe rotsachtig, als grens van het wonder. Houdt dat beeld vast totdat ik terug ben.

Melancholic goodbye
Dan is het tijd om terug te keren naar Arusha. We maken een groepsfoto op het uitzichtpunt, vanwaar je de hele krater kunt zien en zwaaien ons vaarwel met enig melancholiek, zo bespeur ik althans bij mezelf. Bij de toegangspoort, waar we even stoppen om te plassen, probeert een aap zich in onze jeep te werken door gluiperig het open raam te benaderen. Met de handen en voeten al om het frame gevouwen is het Sabine die het harige ding, waarvan wij mensen toch nog meer weg hebben dan we onszelf graag doen geloven, als eerste ontdekt. “Whiiaaaahh!!” In een reflex haalt ze uit met haar handen richting het dier dat met een gelijkende schreeuw – zie je wel dat we niet veel anders zijn – de bosjes in vlucht. Op de terugweg gaat het natuurlijk over de krater maar ook over reizen en ontwikkelingswerk. Beitske is nog jong met haar twintig lentes maar heeft desalniettemin aardig wat van de wereld gezien; zo is ze onder meer in Ecuador geweest om samen met een groep jongeren een school te bouwen. Stichting For You initieert dergelijke projecten en ik merk bij mezelf dat mijn interesse is gewekt. Geen zorgen vooralsnog, thuisfront, want ik heb (nog) geen serieuze ambitie tot zoiets, waarschijnlijk wanneer ik wat ouder ben, en bovendien zou het maar voor drie weken zijn.

Hungry hyena's
Als vanzelfzwijgend schuiven we weer met zijn allen aan tafel om onze honger te stillen. Het klinkt wellicht vreemd maar na een hele dag staan, zitten, staan, zitten, kijken, kijken, schreeuwen en loeren heeft je maag toch aardig wat energie verspilt. We zijn zo hongerig als een hyena die drie dagen niet gegeten heeft en zonder lang na te denken over wat we willen eten, bestellen we allemaal wat ons veel en, hopelijk, daarnaast ook lekker lijkt. De Kilimanjaro-halsjes komen weder van stal – soms vraag ik me af of ik mezelf hiermee wellicht een extra hindernis voor de berg opleg, maar goed, we leven in het nu, nietwaar, en dus neem ik het er maar van, zo duur is het bovendien allemaal niet; een beetje als “80 cent de liter”, “Wat, benzine?”, “Nee, bier!” – en we doen ons tegoed aan het eten. Wat ik heb, weet ik niet meer en dat ligt niet zozeer aan mijn geheugen maar meer aan het feit dat ik het maar zo kort gezien heb. Helaas, zo zeggen de dames, moeten zij morgen weg op reis naar Uganda voor een kano-tocht. Ach, dat mag de pret niet drukken op deze avond en we gaan nog tot ver na het eten door, totdat onze ogen het niet meer verdragen en we toch echt ons bed op moeten gaan zoeken. Niet beschonken, nee, we drinken rustig aan en komen niet verder dan drie biertjes. Ja, je kunt nu twee dingen denken: Goh! Wat een semi-verstandige jongen. Of. Hm'm, censuur is ook van alle tijden, nietwaar? Suit yourself...Oh, and... goodnight!