DEEL G: Kilimanjaro

DEEL G
Kilimanjaro dag 1

(DEEL F, inderdaad, waar is die? Neen, ik ben geen analfabeet en ik ken mijn abc, het geval is echter dat ik zo vol zat van de Kilimanjaro dat ik de laatste dag voor vertrek even liet schieten... Later hopelijk, vul ik ook dat gaatje op)

Queen of Africa
Ontzagwekkend torent Zij zelfs boven de hoogste wolken uit als een meesterwerk Gods waarvoor men diep respect dient te hebben. Zij heeft namelijk geen geheimen, draagt geen maskers zoals malaria, en wat je ziet is wat je krijgt. Kunt krijgen. Want om Haar vrijheid te ervaren – de zon, de maan en de sterren binnen je bereik – moet je je aan Haar strenge wetten onderwerpen; elke voetstap is er langzaam en weloverwogen; overmoed en koppigheid zijn gevaarlijke bagage; en water is goddelijk nectar. Haar beklimmen is, geloof ik, meer een mentale uitdaging dan een fysieke uitputtingsslag. Want, weet je, om aan Haar wetten te voldoen, moet je beschikken over mentale discipline en dan blijven fysieke ontberingen je grotendeels bespaart; drink zo veel je kan, ook als je geen dorst hebt; eet zoveel je kan, ook als je geen honger hebt; en loop langzamer, ook wanneer je denkt niet meer langzamer te kunnen. Dat is de Kilimanjaro-formule en daar is niks geheimzinnigs aan.

Day 1: Machame Gate (2000) to Machame Hut (3000), 22-04-2009
Met het goedkeurend knipogen van het ochtendgloren in de rug en met het kleurrijk glooien aan de horizon dat door de takken en bladeren van de bomen aan de voet van de berg doordringt, maak ik me op voor het hoogtepunt van mijn verblijf in Tanzania; de Kilimanjaro. Rocky, onze gids, Agustino, de assisent-gids en de rest van de mannen zitten met ons in de jeep die ons eerder nog die ochtend voor het Backpackers Moshi oppikte. Grind knarst onder de banden en langzaam maar zeker komt de poort die toegang geeft tot het park in zicht. Rocky kijkt voor zich uit met een heldere, verstandige blik in zijn ogen, een uitstekende toevoeging aan zijn krachtige lichaam dat zonder verstand het niet zou redden op deze berg. Ja, besluit ik, ik vertrouw deze man en hij gaat ons zeker naar de Vrijheid brengen. Machame-route (Whiskey), de ietwat uitdagender route dan de beter bekende Marangu (Coca-cola), daar we slapen in tenten, met momenten moeten klimmen met handen en voeten recht tegen de berg omhoog (hier kwam ik overigens pas op de berg zelf achter) en omdat de paden steiler zijn en bovendien vanaf een zekere hoogte nauwelijks meer paden zijn. Kibo, zo noemt men de top, verschuilt zich vooralsnog achter sluiers van mist. Nog niet, denkt Zij, jullie moeten je eerste tegenover Mij bewijzen. Prima, denk ik terug, maar dan wel langzaam als je het niet al te erg vind. Na het wegen en verdelen van de spullen over de dragers, en na het schieten van een groepsfoto, gaan we op pad. Het avontuur begint aan de voet en het is drie minuten na negen.

Het regenwoud toont zover als het oog reikt alle tinten groen; weelderig en dichtbegroeid met planten en bomen. Hier en daar vallen stralen van de zon neer op het kronkelende pad voor me of op mijn schouder voor een lichtvoetige dans om daarna plots te verdwijnen. Soms steil, dan weer vals vlak pak ik langzaam meter na meter. Langzaam, ook al is dat op deze hoogte nog geen noodzaak, het is wél noodzaak nu al een uiterst strakke discipline aan te meten. In alle rust draai ik mijn hoofd van links naar rechts, van voor naar achter, om te genieten van de natuur om me heen. Ver boven mij in de bomen jagen een stel aapjes van kruin tot kruin; een speels en zorgeloos schouwspel waardoor ik mijn pas nog wat meer vertraag. Ik verpulver seconden, minuten, uren, zand, meters, hoogte en steen onder de zolen van mijn bergschoenen zonder me ook maar een moment te vervelen. Hier wil je niet eens aan wennen, de verbazing is te leuk. Hier wil je de filosoof en het kind blijven die zich over alles blijven verbazen. Moeilijk is dat overigens niet, merk ik. Haast onmerkbaar maar dan opdringerig en niet te negeren, vangt de regen aan. De berg huilt. Goed, het is natuurlijk niet voor niks een regenwoud. We hebben net een voedende lunch achter de rug en ik neem een andere belangrijke regel ter harte; zorg dat je droog blijft! Dus trek ik de poncho aan die ik speciaal hiervoor heb gekocht. Het onderzoek is op de Kilimanjaro al volledig naar de achtergrond verdwenen, weggestopt in een kist met een zwart slot – volgens mij staat er Pandora in het hout gekrast en daarom lijkt het me wijs die kist voorlopig gesloten te houden – en ik kan me serieus geen inhoud van het onderzoek voor de geest. Ik begin hard te lachen. “Wat is er?” vraagt Bart die vlak achter me loopt en de spreekstilte doorbreekt. “Nou, ik kan niks van het onderzoek voor de geest halen.” Het blijft even stil achter me, totdat het antwoord komt: “Gheghe, ik ook niet...” Familie, vrienden en allerhande nostalgische, goede herinneringen laat ik de revue passeren voor mijn geestesoog. Dat is voor nu acceptabel, maar over vier dagen tijdens het laatste stuk van de klim richting de Vrijheid, neem ik me voor alles leeg te maken, om niets tussen mij en het hersenloze ritme van “links, rechts” te laten komen. Verstand op nul. Schakelaar uit.

Terwijl ik dat denk, verandert het landschap om me heen alsof Zij in Haar vingers knipt. Stomverbaasd houd ik mijn pas in en kijk over mijn schouder naar het regenwoud dat ik net verlaten heb, alsof ik door een of andere poort een andere dimensie in ben gelopen. Rocky ziet het en lacht. “It is the altitude.” Ik knik. Op een hoogte van ongeveer 2900 meter maakt het regenwoud plaats voor kariger vegetatie; bijna kale boompjes met fragiele takken waarlangs zilver gele draden zuidwaarts treuren. Voor het eerst sinds vertrek – dat is een uur of zes, zeven geleden – kan ik een blik werpen op de top. Nee, Zij ondergaat nog steeds dezelfde witte, koude omhelzing. “So that's the way you wanna play,” denk ik, maar straks zal ik je zien, al is het maar even. Tegen de tijd waarop de wijzers van de klok een verticale lijn trekken, bereiken we het kamp waar de tenten al klaar staan en waar een stevige maaltijd dampend op ons wacht. 3000 meter. Eindpunt van deze dag. Bart en ik lopen, drinken, eten, genieten en slapen. De rest doet de rest. Als in een stil protest tegen Haar houding, neem ik een nonchalante houding aan en begin te lezen in mijn trotse aanwinst 'Hook', waarin Peter Pan als volwassen man terug moet naar Neverland om het kind in hem terug te vinden en zijn kinderen te redden uit de haak van Haak. Fantasierijk verhaal maar ook leerzaam; vergeet niet het kind in je. De Engelse woorden spreken tot de verbeelding en wanneer ik bepaalde frasen hardop aan mezelf voorfluister, komt het verhaal voor mijn geestesoog in beweging, komt het allemaal tot leven. Genieten. Met het vallen van de zon valt ook de temperatuur. Merkbaar. Dat is eigenlijk het verhaal van de berg en de zon; met warmte komt leven en met koude komt rust. Tijd om te slapen, tijd om de eerste etappe af te ronden.