DEEL E: Onvergetelijk ontbijt

DEEL E
Onvergetelijk ontbijt

The day after
De dag na onze safari naar de Ngorongoro-krater gebeurt er niet veel noemenswaardig en dus probeer ik de ochtend en middag in één zin te proppen; rond het middaguur staan we op – zo dat was een snelle ochtend – om een verkwikkende douche te nemen – beurtelings wil ik graag even toevoegen – gevolgd door iets dat tussen een ontbijt en een lunch inhangt, waarna we slenteren door de stad om bus tickets te kopen voor Moshi – op maandag, het is nu zaterdag – om rond de klok van twee met Beitske en Sabine af te spreken – Beitske knipt de haren van Bart bij daar waar ik lange tijd geleden in gebreke ben gebleven – en om de dames uiteindelijk te vergezellen naar hun bus met als eindbestemming Uganda. Zo. De middag sukkelt verder voorbij en pas in de avond maak ik weer iets mee om op te schrijven.

Two and two makes four swe(etd)ish(es)
Mirjam en Inricka, de twee blonde dames uit Zweden, zijn teruggekeerd van hun trip naar het Masai-dorp en begroeten ons hartelijk wanneer we de trappen van het Meru Inn oplopen. Ach, wat handig ook, hé, je bent er net twee kwijt en dan staan de twee volgende alweer te wachten. Gheghe. Geen twee, overigens, maar vier! Het is geen racisme dat plaatsvond bij de receptie, want ik geloof dat menig een zich hier vergist zou hebben, lees maar: Mirjam stelt ons voor aan twee vriendinnen van haar, Lea en Mirjana. Ik vraag waar in Tanzania ze de twee heeft leren kennen. Ze antwoord ontkennend en vertelt dat ze uit Zweden komen. Ik knipper. “Nee”, zeg ik, “dat zijn Ethiopiërs, ik denk zelfs tweeling.” Lea en Mirjana, ja, ze hebben een donker Afrikaans uiterlijk, schieten in de lach. Het blijkt dat meer mensen hun aanzien voor Ethiopiërs en voor tweeling. Toevallig. Het zijn dus Zweedse Ethiopiërs, of Ethiopiërs uit Zweden of was het nu Eritrea? Nee, ach, het zal wel goed zijn. (Later zou Joost per sms de terechte woordgrap 'Zweethiopiërs' maken, had er ook een van Ronny kunnen zijn). Goed, we gaan al druk pratend aan tafel, want het is alweer etenstijd en zoals gewoonlijk nemen Bart en ik een Kilimanjaro en zoals gewoonlijk komen er leuke gesprekken op gang. Proost!

Easy like a Sunday morning
Ah, ik slaak een zucht van genot, want het is zo'n dag waarop de matras net wat lekkerder ligt dan op de andere dagen, een dag waarop het uitrekken net iets fijner voelt dan normaal, een dag waarop de zon net iets mooier schijnt, een dag waarop de vogels net iets melodieuzer fluiten... Goed, jullie snappen het wel. Het is een rustige zondag ochtend in Arusha. Ik sms de Zweedse meiden om me een pizza als ontbijt op bed te brengen, dat doen ze echter niet (met een knipoog) maar daardoor klapt mijn belletje van gelukzaligheid niet. Neen, vandaag gaat een fantastische dag worden, dat merk ik aan alles. En ik ga gelijk krijgen! Na in alle rust wakker te zijn geworden spreken Bart, Mwinyi en ik af met de vier Zweedsen. Vandaag gaan we niet ontbijten in het Meru Inn, nee, het is namelijk een bijzondere dag, want Bart en ik vertrekken morgen naar Moshi voor de Kilimanjaro. Mwinyi zal dan overigens doorreizen met dezelfde bus terug naar Dar es Salaam, terug naar Father Brian. Mirjam en Inricka hebben een uitstekend idee; we gaan ontbijten bij het luxe Arusha hotel!

Big breakfast
Nu is het leuk om het volgende even goed in te beelden om de lol van de situatie zo goed mogelijk in te zien: ik leid de roedel – pet achterstevoren op mijn hoofd met mijn al te lange haren in wilde pieken er onder uit stekend, kauwgom maalt tussen mijn kaken waaronder mijn kin en kaken schuilgaan onder een stoppelbaard, een ongestreken slaap shirt onder een ongewassen vest, een korte broek, voetbal schenen en rafelende slippers – met naast mij Mirjam – gekleed als een vrouw die na een lange dag werken thuis komt en in makkelijke kleren is geschoten – gevolgd door Bart die eenzelfde soort kloffie draagt als ik, zonder de rafelende slippers en zonder de pet, met aan weerszijde van hem Inricka en Mirjana die, waarvan de eerste netter gekleed gaat dan de tweede, met achter aan de groep Mwinyi en Lea, die er nog het meest fatsoenlijk uitziet van ons allemaal. Goed. In die volgorde en op deze manier lopen we lekker brutaal wellicht het duurste hotel van de stad binnen op zoek naar voedsel. Nog vijftien minuten voordat ze het warme en koude buffet opruimen en nog het kost ons een 'lauwsie' 10.000 Shilling per persoon. Schransen geblazen! En echt, we nemen het ervan en wederom ga ik aan de leiding door een viertal borden tot mij te nemen waarop; een bak muesli met twee yoghurt, anderhalve cake (resten), een ei, twee croissanten, twee boterhammen met, vijf stukjes watermeloen, een banaan en twee chipata (pannenkoeken). Voor drinken had ik trouwens thee en sap.

Laziness in the lounge
Met de hele dag nog lui voor ons buiken we uit in de lounge van het hotel, waar we ons weer niks van de normen en waarden aantrekken; met zijn vieren op en over elkaar op een bank voor twee, op de grond met de rug tegen de leuning en met de voeten op de tafel. Voordat ik mezelf de straf opleg 'gij wast oew eige klere mar vort!' wil ik nog even toevoegen dat ons gedrag voor de rest geenszins verwerpelijk of hinderlijk was. Al onderuit liggend komt het vraagstuk ter sprake wat we de rest van de dag gaan doen. Voorstellen komen en gaan met murmelen, mompelen en binnensmonds, snuivend gelach. Het is duidelijk, na het hemelse ontbijt liggen we hier voorlopig prima. Na eeuwige minuten van zaligheid komt het spontane idee aan de oppervlakte van iemands vertroebelde geest om te gaan zwemmen. Wie met het idee komt, ontgaat me eerlijk gezegd, want ik weet pas wat we gaan doen als het besluit reeds is genomen. Prima hoor.

Sweet sunshine swimming
Het gezelschap volgt het natuurstenen pad dat door de tuin van het hotel naar het zwembad leidt en tot een ieders goedkeuring zien we in de schitterende zon een zwembad en een jacuzzi. Probleem is dat we geen gasten zijn van het hotel en daarom moeten betalen. Goed, geen probleem, maar het was mooi meegenomen, nietwaar? Op deze natte plek in de zon beleven we een onvergetelijke middag vol grappige gesprekken en nimmer aflatend gelach. Het is als een scene in een film waar muziek zacht klinkt op de achtergrond met de camera draaiend om de personen die in een gemoedstoestand van geluk verkeren. Ik duik en zwem, lig en relax, zit in de jacuzzi en zever onzin. Vooral dat laatste voelt zo vertrouwd, nietwaar Ronny? Nostalgie is vandaag in de maak en ik geloof dat er maar weinig gesprekken tussen de participanten voorbij zullen gaan waarin deze middag niet ter sprake komt.

McMoody's
Een van de betere films ooit gemaakt is 'Clerks' en in het tweede, net zo hilarische deel, werkt mijn idool Randal Graves – “I like the idea of a ruling class, especially since I rule” is een beroemde uitspraak van de nietsnut, de Porch Monkey For Life – in het gelijknamige restaurant McMoody's waar we in de nog jonge avond langslopen na het zwemmen. Honger heerst, maag matcht met McMoody's. Even later zitten we met zijn allen om de tafel. Het goede gevoel neemt geen moment af en trekt door tijdens het eten, waar vooral onderbroekenlol de boventoon voert. Onzin, pure onzin. Maar wel onzin die me mijn buikspieren in alle hevigheid doet voelen en de tranen over mijn wangen laat rollen; vecht scènes met rietjes a la Star Wars; stiekem de menukaart volschrijven (Kitl was here!); Liya voor de derde keer vandaag voor de gek houden en daarmee voedsel van haar afnemen; proberen de menukaart iets te opvallend onder mijn shirt te verstoppen; tijdens de stroomuitval in het donker schreeuwen dat mensen van me af moeten blijven, dat ik daar niet van gediend ben; en nog veel meer onzin. Het is de perfecte avond na een perfecte middag en ochtend. Ergo, een perfecte zondag.

No final goodbye
Aan alles komt een eind, zeker aan een dag. Zo ook deze. Laat in de avond na nog een paar drankjes, ter uitstel van de onvermijdelijke executie dat men (voorlopig van Liya en Mirjana want zij reizen mee naar Moshi) afscheid nemen noemt, in het Meru Inn aan de tafel bij het balkon dringt het besef tot iedereen door. Ja, dit was het dan en het is niet alleen de zondag die aan een eind komt maar wellicht ook het samenzijn als dit met zijn allen. Sommige goede dingen hebben amper tijd nodig, zo blijkt. De volgende ochtend vertrekken Bart en ik naar Moshi om aan onze klim van de hoogste berg in Afrika en enige berg die een mens zonder technische hulpmiddelen kan beklimmen, te beginnen. Telefoonnummers worden uitgewisseld, afscheid genomen met beloftes die we hopelijk allemaal na gaan komen in de (nabije) toekomst en dan is het tijd om te gaan slapen. Ik droom van het zwemmen, van de krater, van familie, vrienden, nieuwe vrienden, van de Kilimanjaro en van Kiba