DEEL J: De beslissing
Door: Mafkeetels
Blijf op de hoogte en volg Tom
13 Mei 2009 | Tanzania, Dodoma
DEEL J
De beslissing
Sad and lonely
De rugzakken liggen eenzaam op een rots buiten bereik van de klamme regen en naast hen staat een viertal klimstokken in de vochtige aarde geprikt; een troosteloos stilleven op eenzame hoogte. Verlaten door hun eigenaren kunnen zij niets anders dan afwachten en bidden. Dat laatste vooral, want de eigenaren trotseren met handen en voeten de natgeregende rots op weg naar het hoogste punt van de stenen toren. Voor iemand met een ongezonde portie hoogtevrees als ik is het ofwel een verlammende onderneming ofwel de grootste kick van de Kilimanjaro tot nu toe. Vastberaden er het laatste van te maken, draai ik de knop van het verstand op nul en volg ik Rocky met alle voorzichtigheid en scherpte in de wereld in zijn weg naar boven. Deze rots leent zich niet voor een misstap of een misvatting van de hand, nee, een slippertje is wellicht niet meteen fataal maar maakt hoogstwaarschijnlijk een abrupt einde aan de bergtocht. Bovendien is er in de wijde omtrek geen ziekenhuis te bekennen.
Only one way up
Mij volledig bewust van dat alles begin ik na een rechte wand van vier meter hoog aan de tweede uitdaging van deze bijzondere klim. Ik blijf mezelf vertellen dat ik hier geen spijt van heb, er ook geen spijt van zal krijgen en dat er nu even geen weg terug is, terwijl ik het obstakel zorgvuldig analyseer; om verder te kunnen moet ik me horizontaal als een spiderman tegen de rots klevend een meter of vijf naar rechts bewegen, met een afgrond van ongeveer tien meter in de rug, waarna de afgrond zich na een smal plateau onmeetbaar diep verder gaat, en bovendien steekt er een stuk rots uit op de weg die ik moet gaan, waar ik op de een of andere manier, die me nu nog onbekend is maar hopelijk aan me zal tonen wanneer de tijd rijp is, omheen zal moeten. De conclusies en aanbevelingen naar aanleiding van de analyse stromen mijn gedachten binnen – hoogtevrees, nat en glad, gebroken botten in het vooruitzicht, want je bent geen spin, geen vrijheid dus heroverweeg toch maar de opvatting dat er geen weg terug is, want gaat niet, bestaat niet. Ah! Daar heb ik de misvatting in de (volledig logische) analyse bij de ballen; 'gaat niet, bestaat niet.' Als dat zo is, dan kan ik dus best naar Rocky die al aan de andere kant staat en geduldig wacht. Ja, het is mogelijk zonder brokken te maken en haast maken is nu het laatste waaraan een mens mag denken. Dus daar draai ik de pet weer achterstevoren, een symbool van concentratie, klaar om te gaan; rechterhand eerst, grijp, check en re-check, goed, nu de eerste voet, mijn rechter, op zoek naar een geschikte plaats waar ik de neus onder een stukje rots kan klemmen, juist, loslaten, het is nu of nooit en het is nooit moeilijker geweest dan nu, toch doe ik het, en het moment erop sta ik stabiel en heb ik de eerste meter afgelegd. Hetzelfde trucje herhaal ik nog een keer totdat ik het obstakel in het obstakel bereik, de uitstekende rots op mijn weg, en waarvoor ik 'a la minute' een oplossing moet vinden. Op zich zijn er vanaf hier enkele mogelijkheden, alleen is er maar een die geschikt is, die van niet vallen. Rocky ziet het aan en zet vanaf zijn plek een stap in mijn richting. Hij zekert zich aan de ene kant door zijn voet stevig te plaatsen en met zijn hand welhaast een stuk rots te breken, om vervolgens zijn vrije hand naar mij uit te reiken, om me te helpen indien dat onverhoopt nodig is. Vervolgens stelt hij een mogelijkheid voor en omdat hij hetzelfde heeft gedaan om te komen waar hij nu is, besluit ik het advies op te volgen. Ik knik. Volgens mij heb ik tijdens mijn hele schoolcarrière nog nooit zo'n pure concentratie als nu bereikt. Verder is er niets, geen angst of vrees, geen gedachten. Mijn lange benen komen nu goed van pas, weet ik, en ik zet zonder voor de rest iets aan mijn positie te veranderen mijn rechtervoet aan de andere kant van de rots. Dat gaat prima. Nu komt het risicovolle gedeelte, want ik zal weer los moeten laten – vrijvallen – om een slinger te maken om de punt en om snel mijn hand om het grijppunt te klemmen waarop mijn blik gefocused is, zodat ik stabiliteit terug vind. Beter grijp ik niet mis. Enkele adem teugen verder ga ik ervoor; een tel van gewichtloosheid, langzaam zwevend om het stuk rots, op zoek naar het dode punt, maar niet er overheen, om vervolgens omsluit ik krachtig de uitstulping, de strohalm, met mijn hand; een pijnscheut schiet door mijn hand, de scherpe rots snijdt in de palm van mijn hand en bloed vermengt zich met regen en steen, maar ik voel het niet, wil het niet voelen, allemaal niet van belang, en houd stevig vast. Met mijn wang tegen het koele steen geplakt kijk ik over mijn schouder en zie dat de hand van Rocky daar vlak achter bij mijn bovenarm zweeft. Geloof het of niet, maar ik weet zeker dat hij me had gegrepen en had gehouden, mocht ik toch over dat dode punt zijn gegaan. Vanaf hier is het niet zo moeilijk meer en het volgende moment sta ik naast Rocky, die me een hand geeft met de woorden: “Very, very well done, my friend.”
Nadat ook Bart en Agustino de gevaarlijke overtocht hebben gemaakt gaan we door naar de volgende uitdaging op weg naar de top; een steile helling van gepolijst rots met beperkte steunpunten en pijnlijke consequenties indien iemand een slippertje maakt. Amper te vergelijken met dat wat achter me ligt, daar het simpelweg anders is. Kalm en voorzichtig onderga ik de zonder fouten te maken, denk ik althans, want dan is daar toch een lullig moment van onachtzaamheid. Net wanneer ik denk dat de grond onder we weg glipt, is het de hand van Rocky die mijn bovenarm bijna fijn knijpt en me naar zich toe trekt. “Houston witnie of mariah kerry lust, maar 'kwitwel da 't vrouwke ooit es zong over'unnen held die vurbij kwam,” schiet er zo plat als een pannenkoek door mijn gedachten en ik schiet in de lach. “Asante sana,” bedank ik Rocky voor zijn alertheid. Ik wrijf over mijn nog intacte bovenbenen en voel het bloed langzaam weer door mijn arm stromen. Onvoorstelbaar, die greep. “Karibu sana, karibu tena,” zegt hij, je bent van harte welkom, je bent opnieuw welkom. Inderdaad, deze man is een vereniging van rust, kracht, verstand en ervaring. Vanaf hier is de eind in zicht en het is betrekkelijk makkelijk daar te komen, gezien de weg die we af hebben gelegd om tot hier te komen. Van los liggende steen tot kei gaan we omhoog, met adrenaline nog altijd als een natuurlijke drug die al het andere zo ongeveer uitsluit, en bereiken we de top. Weer gaan de handen in elkaar om ons met deze prestatie te feliciteren; 4700 meter. We genieten vijf minuten na, maken foto's om vervolgens langs de weg die we gekomen zijn af te dalen.
Niet zonder risico, vanzelfsprekend, maar een mens leert snel wanneer hij daartoe gedwongen wordt en zonder problemen daal ik af over de los liggende keien, overwin ik de helling van gepolijst steen, verneder ik de gevaarlijk overtocht en klauter ik langs de vier meter hoge wand af, totdat ik weer veilig op de grond voor de Lavatower sta. De rugzakken gaan weer om de schouders en de klimstokken in de hand. We hebben onze acclimatisatie glansrijk doorstaan en vol trots beginnen we aan de afdaling naar het kamp op 4000 meter. Het is al laat en daarom versnellen we onze pas. Twee uur lang dalen we af langs en door riviertjes waar keien los op elkaar liggen, volgen de route van de herkenbaar gestapelde stenen tot we tegen het vallen van de avond het kamp bereiken. Dag één was prachtig, dag twee nog mooier en dag drie overtreft hen beiden. De mannen ontvangen ons, schudden ons vol trots de hand en voorzien ons van alles dat we voor de rest van de dag nodig hebben. We hebben het verdiend; eten, drinken en rust.
De beslissing
Sad and lonely
De rugzakken liggen eenzaam op een rots buiten bereik van de klamme regen en naast hen staat een viertal klimstokken in de vochtige aarde geprikt; een troosteloos stilleven op eenzame hoogte. Verlaten door hun eigenaren kunnen zij niets anders dan afwachten en bidden. Dat laatste vooral, want de eigenaren trotseren met handen en voeten de natgeregende rots op weg naar het hoogste punt van de stenen toren. Voor iemand met een ongezonde portie hoogtevrees als ik is het ofwel een verlammende onderneming ofwel de grootste kick van de Kilimanjaro tot nu toe. Vastberaden er het laatste van te maken, draai ik de knop van het verstand op nul en volg ik Rocky met alle voorzichtigheid en scherpte in de wereld in zijn weg naar boven. Deze rots leent zich niet voor een misstap of een misvatting van de hand, nee, een slippertje is wellicht niet meteen fataal maar maakt hoogstwaarschijnlijk een abrupt einde aan de bergtocht. Bovendien is er in de wijde omtrek geen ziekenhuis te bekennen.
Only one way up
Mij volledig bewust van dat alles begin ik na een rechte wand van vier meter hoog aan de tweede uitdaging van deze bijzondere klim. Ik blijf mezelf vertellen dat ik hier geen spijt van heb, er ook geen spijt van zal krijgen en dat er nu even geen weg terug is, terwijl ik het obstakel zorgvuldig analyseer; om verder te kunnen moet ik me horizontaal als een spiderman tegen de rots klevend een meter of vijf naar rechts bewegen, met een afgrond van ongeveer tien meter in de rug, waarna de afgrond zich na een smal plateau onmeetbaar diep verder gaat, en bovendien steekt er een stuk rots uit op de weg die ik moet gaan, waar ik op de een of andere manier, die me nu nog onbekend is maar hopelijk aan me zal tonen wanneer de tijd rijp is, omheen zal moeten. De conclusies en aanbevelingen naar aanleiding van de analyse stromen mijn gedachten binnen – hoogtevrees, nat en glad, gebroken botten in het vooruitzicht, want je bent geen spin, geen vrijheid dus heroverweeg toch maar de opvatting dat er geen weg terug is, want gaat niet, bestaat niet. Ah! Daar heb ik de misvatting in de (volledig logische) analyse bij de ballen; 'gaat niet, bestaat niet.' Als dat zo is, dan kan ik dus best naar Rocky die al aan de andere kant staat en geduldig wacht. Ja, het is mogelijk zonder brokken te maken en haast maken is nu het laatste waaraan een mens mag denken. Dus daar draai ik de pet weer achterstevoren, een symbool van concentratie, klaar om te gaan; rechterhand eerst, grijp, check en re-check, goed, nu de eerste voet, mijn rechter, op zoek naar een geschikte plaats waar ik de neus onder een stukje rots kan klemmen, juist, loslaten, het is nu of nooit en het is nooit moeilijker geweest dan nu, toch doe ik het, en het moment erop sta ik stabiel en heb ik de eerste meter afgelegd. Hetzelfde trucje herhaal ik nog een keer totdat ik het obstakel in het obstakel bereik, de uitstekende rots op mijn weg, en waarvoor ik 'a la minute' een oplossing moet vinden. Op zich zijn er vanaf hier enkele mogelijkheden, alleen is er maar een die geschikt is, die van niet vallen. Rocky ziet het aan en zet vanaf zijn plek een stap in mijn richting. Hij zekert zich aan de ene kant door zijn voet stevig te plaatsen en met zijn hand welhaast een stuk rots te breken, om vervolgens zijn vrije hand naar mij uit te reiken, om me te helpen indien dat onverhoopt nodig is. Vervolgens stelt hij een mogelijkheid voor en omdat hij hetzelfde heeft gedaan om te komen waar hij nu is, besluit ik het advies op te volgen. Ik knik. Volgens mij heb ik tijdens mijn hele schoolcarrière nog nooit zo'n pure concentratie als nu bereikt. Verder is er niets, geen angst of vrees, geen gedachten. Mijn lange benen komen nu goed van pas, weet ik, en ik zet zonder voor de rest iets aan mijn positie te veranderen mijn rechtervoet aan de andere kant van de rots. Dat gaat prima. Nu komt het risicovolle gedeelte, want ik zal weer los moeten laten – vrijvallen – om een slinger te maken om de punt en om snel mijn hand om het grijppunt te klemmen waarop mijn blik gefocused is, zodat ik stabiliteit terug vind. Beter grijp ik niet mis. Enkele adem teugen verder ga ik ervoor; een tel van gewichtloosheid, langzaam zwevend om het stuk rots, op zoek naar het dode punt, maar niet er overheen, om vervolgens omsluit ik krachtig de uitstulping, de strohalm, met mijn hand; een pijnscheut schiet door mijn hand, de scherpe rots snijdt in de palm van mijn hand en bloed vermengt zich met regen en steen, maar ik voel het niet, wil het niet voelen, allemaal niet van belang, en houd stevig vast. Met mijn wang tegen het koele steen geplakt kijk ik over mijn schouder en zie dat de hand van Rocky daar vlak achter bij mijn bovenarm zweeft. Geloof het of niet, maar ik weet zeker dat hij me had gegrepen en had gehouden, mocht ik toch over dat dode punt zijn gegaan. Vanaf hier is het niet zo moeilijk meer en het volgende moment sta ik naast Rocky, die me een hand geeft met de woorden: “Very, very well done, my friend.”
Nadat ook Bart en Agustino de gevaarlijke overtocht hebben gemaakt gaan we door naar de volgende uitdaging op weg naar de top; een steile helling van gepolijst rots met beperkte steunpunten en pijnlijke consequenties indien iemand een slippertje maakt. Amper te vergelijken met dat wat achter me ligt, daar het simpelweg anders is. Kalm en voorzichtig onderga ik de zonder fouten te maken, denk ik althans, want dan is daar toch een lullig moment van onachtzaamheid. Net wanneer ik denk dat de grond onder we weg glipt, is het de hand van Rocky die mijn bovenarm bijna fijn knijpt en me naar zich toe trekt. “Houston witnie of mariah kerry lust, maar 'kwitwel da 't vrouwke ooit es zong over'unnen held die vurbij kwam,” schiet er zo plat als een pannenkoek door mijn gedachten en ik schiet in de lach. “Asante sana,” bedank ik Rocky voor zijn alertheid. Ik wrijf over mijn nog intacte bovenbenen en voel het bloed langzaam weer door mijn arm stromen. Onvoorstelbaar, die greep. “Karibu sana, karibu tena,” zegt hij, je bent van harte welkom, je bent opnieuw welkom. Inderdaad, deze man is een vereniging van rust, kracht, verstand en ervaring. Vanaf hier is de eind in zicht en het is betrekkelijk makkelijk daar te komen, gezien de weg die we af hebben gelegd om tot hier te komen. Van los liggende steen tot kei gaan we omhoog, met adrenaline nog altijd als een natuurlijke drug die al het andere zo ongeveer uitsluit, en bereiken we de top. Weer gaan de handen in elkaar om ons met deze prestatie te feliciteren; 4700 meter. We genieten vijf minuten na, maken foto's om vervolgens langs de weg die we gekomen zijn af te dalen.
Niet zonder risico, vanzelfsprekend, maar een mens leert snel wanneer hij daartoe gedwongen wordt en zonder problemen daal ik af over de los liggende keien, overwin ik de helling van gepolijst steen, verneder ik de gevaarlijk overtocht en klauter ik langs de vier meter hoge wand af, totdat ik weer veilig op de grond voor de Lavatower sta. De rugzakken gaan weer om de schouders en de klimstokken in de hand. We hebben onze acclimatisatie glansrijk doorstaan en vol trots beginnen we aan de afdaling naar het kamp op 4000 meter. Het is al laat en daarom versnellen we onze pas. Twee uur lang dalen we af langs en door riviertjes waar keien los op elkaar liggen, volgen de route van de herkenbaar gestapelde stenen tot we tegen het vallen van de avond het kamp bereiken. Dag één was prachtig, dag twee nog mooier en dag drie overtreft hen beiden. De mannen ontvangen ons, schudden ons vol trots de hand en voorzien ons van alles dat we voor de rest van de dag nodig hebben. We hebben het verdiend; eten, drinken en rust.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
