DEEL K: Baranca Wall
Door: Mafkeetels
Blijf op de hoogte en volg Tom
13 Mei 2009 | Tanzania, Dodoma
DEEL K
Baranca Wall
Dazzling divinity
De ochtend drijft de tent binnen met het eerste licht van de zon die dan nog niet zichtbaar is. Met een mok dampende thee en Hook in de hand vind ik een steen en begin te lezen. Het is koud maar het hete water waarin ik vermaalde Kilimanjaro blaadjes heb gemengd verwarmt me. De zon verdrijft zonder omwegen de harde, koele schaduw – een lijn tussen licht en donker verschuift door het kamp – totdat de ochtend het heeft gewonnen van de nacht. Een roofvogel hangt stil in de lucht, alleen de kop beweegt, de vleugels stijf, dan maakt hij een duikvlucht en zweeft door het kamp op zoek naar voedsel. In het struikgewas ritselen muizen. Vanaf waar ik zit, heb ik ook uitzicht op de rivier die als een slang door het dal kruipt en achter mij heb ik zicht op Kibo; de rotsen schrapen de wolken, ruw voortgejakkerd door de wind, en vanwaar bundels licht van de zon de top in een goddelijk schijnsel zetten. Dan is daar ook de befaamde Baranca Wall, ook wel Second Breakfast genoemd. Waar het duister van de avond en nacht ervoor me haar aanzicht nog onthield, toont ze zich nu. De uitdaging van vandaag. Vroege klimmers tegen de muur, ze klimmen en klauteren met de blote handen, meerdere wegen naar de top vindend. Goedemorgen.
Day 4: Baranca Camp (4000) to Karanga Camp (4050), 25-04-2009
Ascending the Second Breakfast
Na het ontbijt is het aan ons de muur te trotseren. Ik berg de klimstokken, die hun naam voor de zoveelste keer geen eer aandoen, op in mijn rugzak. Niet van enig nut. Als je met momenten recht omhoog klimt dan maak je snel meters in de hoogte. Overigens is het plan voor de dag een tamelijk korte tocht waarop we niet boven de 4300 klimmen en een omtrekkende beweging maken zodat we dichterbij de route naar Uhuru komen. Zonder hinder van de hoogteziekte of andere ongemakken klim en klauter ik de hele ochtend tegen een rotswand die inderdaad veel van een muur wegheeft. Waar ik in het kamp nog giste naar de oorsprong van de naam 'Second Breakfast', daar kom ik er al snel achter; ik verbrand hier aardig wat energie en dus ga ik rap door mijn rantsoen voor de dag heen van chocola en water. Goed, tegen het middaguur halen we de top en nemen we even rustig de tijd om wat te eten en te drinken. Het zicht is reeds vertroebeld door mist, zo gaat het, heldere ochtend vergaat in laaghangende wolken. Toch blijft het genieten hier. Vervolgens dalen we langs inmiddels bekende vegetatie – rivier, gras en vreemde bomen – in enkele uren in alle rust af naar het kamp. Ook vandaag staat weer voor acclimatisatie. Hoe langer je op hoogte blijft, hoe meer je lichaam aan de ijle lucht gewend raakt en des te sneller past het lichaam zich aan de hoogte aan wanneer je weer gaat klimmen. Overigens, waar klimmen betrekkelijk weinig inspanning vergt, daar belast het afdalen ongeveer al je beenspieren. Vreemd, maar waar. Onderweg maken we zo nu en dan een praatje met elkaar, afgewisseld met momenten van stilte. Zo brengen we de dagen door. Omdat we rustig hebben gelopen en her en der wat pauzes ingelast hadden, bereiken we het kamp tegen drie uur in de middag. Daar neemt Rocky de komende dagen met ons door, want morgen gaan we vechten voor een plek in de finale. Om een vergelijking te maken: Lavatower was de eerste wedstrijd van de tweestrijd in de halve finale van de Champions League en morgen, omhoog naar het laatste kamp voor de top, Barafu Hut op 4650, gaan we onze voorsprong met hand en tand verdedigen. Ondanks het succes van gisteren, blijft het verraderlijk en omdat we een uitwedstrijd spelen, beseft elke voetbalkenner dat uitdoelpunten je de das om kunnen doen. Om kort te gaan, er zal niets veranderen aan onze strategie, de strakke mentale discipline, en dus blijven we uiterst langzaam lopen en zorgen we dat we genoeg eten en drinken tot ons nemen. De rest van de dag ontspan ik door wat te rusten en te lezen uit Hook en dan dringt het besef langzaam tot me door: Ze is zo dichtbij en toch nog zo ver weg.
Bad omen?
De volgende ochtend sta ik fit en klaar voor de reis op. Het plan is als volgt; op naar 4650 meter waar we rusten tot middernacht om vervolgens de lange klim naar de Vrijheid te ondernemen. Het ochtendritueel voltrekt zich zoals gewoonlijk en na het ontbijt trekken we ten strijde. Op naar de finale! Noem het 'links, rechts, links, rechts' of noem het 'pispotten tegen een onbekende tegenstander en wie boven uitkomt wint'. Het is de manier om te winnen en aangezien de afgelopen dagen voorspoedig zijn verlopen, zien we geen reden het vanaf hier anders aan te pakken. De berg is steil maar niet moeilijk. Toch, de manier van klimmen doet er in wezen niet meer zo toe nu, het klimmen zelf, het stijgen, dat is waar het werkelijk om draait. Je pakt hoogte met elk voetstap die je zet en daarmee bekom je ontvankelijker voor de hoogteziekte. Halverwege de tocht, op een hoogte van ongeveer 4400 meter, houden we weer even de pas in om te rusten, te plassen en te drinken. Makkelijk gaat het vandaag niet worden, weet ik nu al, want ik heb een lichte hoofdpijn die langzaam heviger dreigt te worden. Het is weer die onzichtbare lijn die we zijn overgestoken, net als eergisteren. Zorgen maak ik me vooralsnog niet overigens. Het is niets dat ik nog niet gehad heb. Rocky wijst me op een stapel stenen en vertelt dat vorig jaar op deze plek een drager zijn last van zich af heeft gezet, is gaan zitten in de stromende regen en vervolgens dood is gegaan. Inderdaad, zo simpel als dat. Zoef! Het is een waarschuwingsschot van mijn tegenstandster, dat gelukkig rakelings over de lat gaat, en me herinnert aan Haar gevaar. Ja, de Kilimanjaro is dreigend en die wetenschap scherpt de waakzaamheid nog verder aan. Nee, wat mij betreft deze week geen stapel stenen.
Fighting for the big final
In alle rust en gedisciplineerd zetten we de tocht voort; de tweede helft van de tweede wedstrijd. We staan nog steeds voor en staan met één been in de finale maar achterover leunen is letterlijk en figuurlijk dodelijk. Het pad dat steil omhoog leidt naar Barafu Hut lijkt kort maar we doen er toch best lang over. De hoofdpijn is inderdaad heviger geworden, maar gelukkig heb ik verder nergens last van. Overigens zitten we al ver boven de wolken hier en omdat het weer ons gunstig gezind is, hebben we een prachtig uitzicht. Rechts van me zie ik een eindeloze stroom mensen de berg oplopen en ik keer me verbaasd om naar Rocky die uitlegt dat het gidsen in training zijn. In het kamp zullen we hen tegenkomen, zo besluit hij. Dan lopen we verder in het vaste ritme. Vanaf het kamp lijkt Uhuru binnen handbereik maar, man, wat is de top nog onvoorstelbaar ver weg. Hoewel we vandaag tot aan de middernacht niet meer hoeven te klimmen en daarmee een uur of negen de tijd hebben onze hoofdpijn af te schudden, staan we pas in de finale wanneer de pijnscheuten tussen de oren weg zijn. Overigens, zelfs Rocky ondervindt hinder van een hoofdpijn, dus erg vanzelfsprekend is het allemaal niet. Zelfs niet voor hem. Ja, het is duidelijk, vanaf nu is het de voorsprong verdedigen en de overwinning in de wacht slepen. Ik leg mezelf te rusten in de tent, lees wat uit het boek en blijf veel drinken. Een uur na het bereiken van het kamp stel ik tevreden vast dat ik officieel in de finale sta! Bart voelt zich nog niet helemaal fit, naast hoofdpijn ook een beetje misselijk. Later zou ook dat allemaal wel goed (genoeg) komen en tot aan middernacht is het proberen te slapen – al gaat me dat niet goed af omdat ik met mijn gedachten al heel ergens anders ben – of in elkaar rusten en het koppie leeg maken. Want meer nog dan de dagen ervoor gaat het nu aankomen op strakke discipline; links, rechts, links, rechts, drinken, drinken, eten, eten, links, rechts, links, rechts, en verder helemaal niets toelaten op gedachten na die je tot op het bot toe motiveren – geen negatieve motivatie om ieders ongelijk te bewijzen, nee, goede motivatie die ik voor mezelf houd, haha – en de adrenaline door je aderen doet pompen. Ik geloof dat adrenaline nog weleens heel belangrijk kan gaan worden. Ik nader twee voor twaalf en ben er helemaal klaar voor!
Baranca Wall
Dazzling divinity
De ochtend drijft de tent binnen met het eerste licht van de zon die dan nog niet zichtbaar is. Met een mok dampende thee en Hook in de hand vind ik een steen en begin te lezen. Het is koud maar het hete water waarin ik vermaalde Kilimanjaro blaadjes heb gemengd verwarmt me. De zon verdrijft zonder omwegen de harde, koele schaduw – een lijn tussen licht en donker verschuift door het kamp – totdat de ochtend het heeft gewonnen van de nacht. Een roofvogel hangt stil in de lucht, alleen de kop beweegt, de vleugels stijf, dan maakt hij een duikvlucht en zweeft door het kamp op zoek naar voedsel. In het struikgewas ritselen muizen. Vanaf waar ik zit, heb ik ook uitzicht op de rivier die als een slang door het dal kruipt en achter mij heb ik zicht op Kibo; de rotsen schrapen de wolken, ruw voortgejakkerd door de wind, en vanwaar bundels licht van de zon de top in een goddelijk schijnsel zetten. Dan is daar ook de befaamde Baranca Wall, ook wel Second Breakfast genoemd. Waar het duister van de avond en nacht ervoor me haar aanzicht nog onthield, toont ze zich nu. De uitdaging van vandaag. Vroege klimmers tegen de muur, ze klimmen en klauteren met de blote handen, meerdere wegen naar de top vindend. Goedemorgen.
Day 4: Baranca Camp (4000) to Karanga Camp (4050), 25-04-2009
Ascending the Second Breakfast
Na het ontbijt is het aan ons de muur te trotseren. Ik berg de klimstokken, die hun naam voor de zoveelste keer geen eer aandoen, op in mijn rugzak. Niet van enig nut. Als je met momenten recht omhoog klimt dan maak je snel meters in de hoogte. Overigens is het plan voor de dag een tamelijk korte tocht waarop we niet boven de 4300 klimmen en een omtrekkende beweging maken zodat we dichterbij de route naar Uhuru komen. Zonder hinder van de hoogteziekte of andere ongemakken klim en klauter ik de hele ochtend tegen een rotswand die inderdaad veel van een muur wegheeft. Waar ik in het kamp nog giste naar de oorsprong van de naam 'Second Breakfast', daar kom ik er al snel achter; ik verbrand hier aardig wat energie en dus ga ik rap door mijn rantsoen voor de dag heen van chocola en water. Goed, tegen het middaguur halen we de top en nemen we even rustig de tijd om wat te eten en te drinken. Het zicht is reeds vertroebeld door mist, zo gaat het, heldere ochtend vergaat in laaghangende wolken. Toch blijft het genieten hier. Vervolgens dalen we langs inmiddels bekende vegetatie – rivier, gras en vreemde bomen – in enkele uren in alle rust af naar het kamp. Ook vandaag staat weer voor acclimatisatie. Hoe langer je op hoogte blijft, hoe meer je lichaam aan de ijle lucht gewend raakt en des te sneller past het lichaam zich aan de hoogte aan wanneer je weer gaat klimmen. Overigens, waar klimmen betrekkelijk weinig inspanning vergt, daar belast het afdalen ongeveer al je beenspieren. Vreemd, maar waar. Onderweg maken we zo nu en dan een praatje met elkaar, afgewisseld met momenten van stilte. Zo brengen we de dagen door. Omdat we rustig hebben gelopen en her en der wat pauzes ingelast hadden, bereiken we het kamp tegen drie uur in de middag. Daar neemt Rocky de komende dagen met ons door, want morgen gaan we vechten voor een plek in de finale. Om een vergelijking te maken: Lavatower was de eerste wedstrijd van de tweestrijd in de halve finale van de Champions League en morgen, omhoog naar het laatste kamp voor de top, Barafu Hut op 4650, gaan we onze voorsprong met hand en tand verdedigen. Ondanks het succes van gisteren, blijft het verraderlijk en omdat we een uitwedstrijd spelen, beseft elke voetbalkenner dat uitdoelpunten je de das om kunnen doen. Om kort te gaan, er zal niets veranderen aan onze strategie, de strakke mentale discipline, en dus blijven we uiterst langzaam lopen en zorgen we dat we genoeg eten en drinken tot ons nemen. De rest van de dag ontspan ik door wat te rusten en te lezen uit Hook en dan dringt het besef langzaam tot me door: Ze is zo dichtbij en toch nog zo ver weg.
Bad omen?
De volgende ochtend sta ik fit en klaar voor de reis op. Het plan is als volgt; op naar 4650 meter waar we rusten tot middernacht om vervolgens de lange klim naar de Vrijheid te ondernemen. Het ochtendritueel voltrekt zich zoals gewoonlijk en na het ontbijt trekken we ten strijde. Op naar de finale! Noem het 'links, rechts, links, rechts' of noem het 'pispotten tegen een onbekende tegenstander en wie boven uitkomt wint'. Het is de manier om te winnen en aangezien de afgelopen dagen voorspoedig zijn verlopen, zien we geen reden het vanaf hier anders aan te pakken. De berg is steil maar niet moeilijk. Toch, de manier van klimmen doet er in wezen niet meer zo toe nu, het klimmen zelf, het stijgen, dat is waar het werkelijk om draait. Je pakt hoogte met elk voetstap die je zet en daarmee bekom je ontvankelijker voor de hoogteziekte. Halverwege de tocht, op een hoogte van ongeveer 4400 meter, houden we weer even de pas in om te rusten, te plassen en te drinken. Makkelijk gaat het vandaag niet worden, weet ik nu al, want ik heb een lichte hoofdpijn die langzaam heviger dreigt te worden. Het is weer die onzichtbare lijn die we zijn overgestoken, net als eergisteren. Zorgen maak ik me vooralsnog niet overigens. Het is niets dat ik nog niet gehad heb. Rocky wijst me op een stapel stenen en vertelt dat vorig jaar op deze plek een drager zijn last van zich af heeft gezet, is gaan zitten in de stromende regen en vervolgens dood is gegaan. Inderdaad, zo simpel als dat. Zoef! Het is een waarschuwingsschot van mijn tegenstandster, dat gelukkig rakelings over de lat gaat, en me herinnert aan Haar gevaar. Ja, de Kilimanjaro is dreigend en die wetenschap scherpt de waakzaamheid nog verder aan. Nee, wat mij betreft deze week geen stapel stenen.
Fighting for the big final
In alle rust en gedisciplineerd zetten we de tocht voort; de tweede helft van de tweede wedstrijd. We staan nog steeds voor en staan met één been in de finale maar achterover leunen is letterlijk en figuurlijk dodelijk. Het pad dat steil omhoog leidt naar Barafu Hut lijkt kort maar we doen er toch best lang over. De hoofdpijn is inderdaad heviger geworden, maar gelukkig heb ik verder nergens last van. Overigens zitten we al ver boven de wolken hier en omdat het weer ons gunstig gezind is, hebben we een prachtig uitzicht. Rechts van me zie ik een eindeloze stroom mensen de berg oplopen en ik keer me verbaasd om naar Rocky die uitlegt dat het gidsen in training zijn. In het kamp zullen we hen tegenkomen, zo besluit hij. Dan lopen we verder in het vaste ritme. Vanaf het kamp lijkt Uhuru binnen handbereik maar, man, wat is de top nog onvoorstelbaar ver weg. Hoewel we vandaag tot aan de middernacht niet meer hoeven te klimmen en daarmee een uur of negen de tijd hebben onze hoofdpijn af te schudden, staan we pas in de finale wanneer de pijnscheuten tussen de oren weg zijn. Overigens, zelfs Rocky ondervindt hinder van een hoofdpijn, dus erg vanzelfsprekend is het allemaal niet. Zelfs niet voor hem. Ja, het is duidelijk, vanaf nu is het de voorsprong verdedigen en de overwinning in de wacht slepen. Ik leg mezelf te rusten in de tent, lees wat uit het boek en blijf veel drinken. Een uur na het bereiken van het kamp stel ik tevreden vast dat ik officieel in de finale sta! Bart voelt zich nog niet helemaal fit, naast hoofdpijn ook een beetje misselijk. Later zou ook dat allemaal wel goed (genoeg) komen en tot aan middernacht is het proberen te slapen – al gaat me dat niet goed af omdat ik met mijn gedachten al heel ergens anders ben – of in elkaar rusten en het koppie leeg maken. Want meer nog dan de dagen ervoor gaat het nu aankomen op strakke discipline; links, rechts, links, rechts, drinken, drinken, eten, eten, links, rechts, links, rechts, en verder helemaal niets toelaten op gedachten na die je tot op het bot toe motiveren – geen negatieve motivatie om ieders ongelijk te bewijzen, nee, goede motivatie die ik voor mezelf houd, haha – en de adrenaline door je aderen doet pompen. Ik geloof dat adrenaline nog weleens heel belangrijk kan gaan worden. Ik nader twee voor twaalf en ben er helemaal klaar voor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
